Minister van Uitstel

2 juni 2024
tekst: Ewout Schröder; foto: Andrea Schmidt via Pixabay

Op de ochtend dat ik een venijnige column over de kabinetsplannen wilde tikken, stond ik in een toilethokje bij Hotel Figi om een foto van mijn teen te maken. De nagel die al wekenlang irriteerde, bleek bij het opstaan vanmorgen ingegroeid. Een vurige, kloppende ontsteking van mijn grote teen was het resultaat.

Een paar deuren verder, in het restaurant, verscheen net een man op een groot televisiescherm. Hij verkondigde dat de zon weer ging schijnen in ons prachtige land. Dit leek mij een goed moment om de foto te maken die de huisarts had gevraagd.

Ik wurmde mijn schoen los, trok vloekend mijn sok uit, stroopte mijn broekspijp op en positioneerde mijn voet op de deksel van de pot, zodat deze – tegen een achtergrond van rood-witte tegels – mooi uitgelicht in beeld kwam.

Ik overdacht de nabewerking. Wat haartjes wegwerken? Hollywood-filtertje? Wie wist waar deze foto ooit nog terecht zou komen? Misschien was dit de laatste foto die ik ooit verstuurde? Bleek de ontsteking een zeldzame infectie.

Ik zag voor me hoe ik uit de wc werd gesleept en weggebracht naar Uitvaartcentrum Jufferstraat aan de overkant van de straat. “Helaas,” zouden ze daar zeggen. “Droevig einde van die Ewout, maar wat had hij een goed uitgelichte foto van zijn teen.”

Volgens mij gaat het leven over kiezen welk probleem je negeert. Ik jongleer onhandig met de realiteit, laat me meeslepen door berichten over oorlogen, hitterecords en toenemende ongelijkheid, terwijl ik mijn eigen sores ontken. Zo wordt de wereld een onoverzichtelijk schouwspel en blijft mijn lekke band lek, mijn kies kapot, mijn schoenzool los en mijn nagel ingegroeid.

Jo liet me eens een video zien van de Iraakse minister van informatie tijdens de Irak-oorlog. Hij verklaarde dat er geen dreigend gevaar was van Amerika, terwijl achter hem duidelijk explosies en bomaanslagen te zien waren. Sindsdien noemt ze me, als ik weer eens ontken dat er iets goed mis is, Bagdad Bob.

Ik verstuurde de foto en besefte dat ik de laatste ben die kritiek mocht hebben op de kabinetsplannen. Sterker nog, ik, Bagdad Bob met zijn ontstoken teen, zou een goede kandidaat zijn voor de functie Minister van Uitstel in het nieuwe kabinet.

In het restaurant klapte ik mijn laptop dicht, wenkte de barvrouw. Terwijl ik mijn telefoon naar haar draaide om de cappuccino te betalen, opende plotseling de foto weer, nu met de melding: ‘Bericht kon niet verstuurd worden.’

Zwijgend, starend naar mijn scherm, was de wereld voor mij en de barvrouw even niet meer dan het beeld van een rode teen op het toilet van Figi. Toen besloten we tegelijk alsof dit niet gebeurd was.

"Ziezo", zei ze opgewekt. "De betaling is gelukt."

Het advies van de huisarts bleek overzichtelijk: “Voortaan eerder handelen en voor nu een Ibuprofen en twee keer per dag een badje sodawater.”

Bij de drogist doorzocht ik het schap ‘voetverzorging’. In mijn ooghoeken zag ik dat een medewerker mij wilde helpen. Het was tijd om uit te komen voor mijn persoonlijke malaise.

“Ik zoek soda”, zei ik.

“Voor schoonmaken of voor het koken?” vroeg hij.

“Allebei”, zei ik.

“Dan staat u hier compleet verkeerd”. Hij snelde de winkel door en even later stond ik met een pak baking soda bij de kassa. “Ideaal als rijsmiddel voor je baksel én het oplossen van bijvoorbeeld een verstopte gootsteen”.

Ik hinkte door de regen naar huis. Thuisgekomen zette ik ‘Walking on Sunshine’ op en deed wat ik veel eerder had moeten doen: cupcakes bakken.