1 november 2018
tekst: Ruud Vermaase, foto: Freepik
“We moeten ons maar gelukkig prijzen met een ziekenhuis om de hoek.” Het is het gesprek van de dag in de wachtruimte voor het bloedprikken. Ik tuur op mijn telefoon terwijl de andere patiënten het roerend met elkaar eens zijn. Zwelgend in medelijden met onze landgenoten in Flevoland.
Het lijkt nog te vers voor relativerende opmerkingen als: “Hoe zouden ze daar in China over denken. Of in Montana? Hebben ze daar ook op een kwartier afstand volledig geoutilleerde zorg?.” Intussen prijs ik mij gelukkig dat ik mag kiezen waar ik mijn specialist wil spreken: in Doorn, Utrecht of toch maar in Zeist.
Mijn gedachten dwalen af naar mijn vader. Als luchtmachtofficier werd hij regelmatig overgeplaatst, waardoor wij om de paar jaar verhuisden. Na zijn laatste kunstje op de basis bij Mönchengladbach koos hij voor een bungalow in Roermond om te genieten van zijn pensioen. Een jaar na het overlijden van mijn moeder ging hij zienderogen achteruit. Beurtelings bezochten mijn vier zussen en ik hem thuis.. Best wel lastig omdat we tamelijk ver uit de buurt woonden. (Rotterdam, Den Haag, Coevorden, Brussel en Zeist).
Na de zoveelste ziekhuisopname werd het hoog tijd om een plaatsje te ritselen in een verpleeghuis. Daar kwam ik drie dochters van een vader met dezelfde problemen tegen. “Wij hopen op voorrang omdat we allemaal zo ver weg wonen”, oefende ik mijn pleidooi. “Wij ook!” zongen ze mij begripvol toe in hun Limburgse accent. “Wij wonen alle drie helemaal in Haelen, dat ligt tien kilometer wijd weg…”
“Zeg ben jij niet Ruud? Jouw kinderen zaten toch ook op Het Spoor?” Ik schrik op uit mijn gemijmer. Er is een echtpaar naast mij komen zitten en in een ongekend helder moment schiet mij de naam van hun zoon te binnen: “Matthijs! Hoe is het met hem?” Het gaat uitstekend met Matthijs die, ondanks zijn jeugdige leeftijd, al helemaal gesetteld blijkt te zijn met twee kinderen en een huis met een tuin.
“Hij komt niet vaak meer langs”, klagen ze als ontevreden opa en oma. “Waar woont hij dan?”, informeer ik. 'Helemaal in Zeist-Oost”, excuseren zij hun zoon. Ik wil hun grap gevat inkoppen maar zie ervan af. Opa en oma staren diepbedroefd naar een punt ver weg.