18 februari 2022
tekst en foto: Femke Groeneveld-Roestenberg
Via insta ben ik gevraagd om een column te schrijven voor het Zeistermagazine. Leuk! Ik woon in Zeist en ik houd van schrijven. Dus daar hoefde ik dus niet lang over na te denken. Of toch wel. Want waar moet het dan overgaan?
Ach zo moeilijk is dat antwoord ook weer niet, ik houd het letterlijk en figuurlijk dichtbij. Bij Zeist en bij mezelf. Ik woon samen met man en 2 dochters (7 en 2 jaar) in Dijnselburg en werk als copywriter/trainer bij een grote organisatie.
Ongeveer 15 jaar terug woonden we nog in Utrecht. Het klassieke verhaal: de tuinen van de huizen in Utrecht waren te klein. Daarnaast fietste ik veel in de omgeving van Utrecht op de racefiets. Na een goed aantal kilometers wisten we het: we zoeken een huis in Zeist. Vooral ook vanwege die heerlijke bossen. Tot op de dag van vandaag nooit spijt van gehad. En de verschillende bossen van Zeist en omgeving zoeken we nog steeds graag op.
Zo gingen we afgelopen 1 januari naar het Hertenkamp met de meiden. De jongste van 2 is helemaal idolaat van de hertjes. En de oudste van… Enzo Knol. Die kwam dus net even aanlopen!
Ouders van Zeister basisschoolkids, komt dat misschien bekend voor? Ik hoor namelijk van meer ouders dat hij altijd tijd maakt voor een foto en geduldig en aardig is.
En ja hoor, op die 1e dag van 2022 was het niet anders. “Enzo, de jongste heeft alleen maar oog voor de hertjes, maar de oudste alleen voor jou. Mag ze op de foto?” Tuurlijk, was zijn antwoord.
Nou mooi toch, even vlakbij huis een frisse neus halen na de feestdagen. Peuter blij, 7-jarige op een roze wolk. Wat wensen papa en mama dan nog meer?
 Meer over het hertenkamp: Het hertenkamp en de beet van een hyena |
 Meer over een frisse neus halen: De schaamte voorbij gewandeld |
 Volgende bijdrage: Watertoren |