1 juni 2017
tekst: Ruud Vermaase
Ik geloof mijn ogen niet en kijk om mij heen of er geen candid camera is. Of een undercover agent die mij gaat betrappen op heling. Maar ze liggen toch echt gewoon tussen de goedkope sportsokken bij de deze prijsvechter. Happy Socks! Felgekleurd steken ze af. Ze hebben een authentiek label, alleen het opgeplakte etiketje vertoont een prijs van ruim 3 keer lager dan bij De Bijenkorf, Duetz of De Garage. Ik pak meteen 4 paar en loop zo relaxed mogelijk naar de kassa. Mijn opwinding verbergend. Het is alsof je een splinternieuwe Marklin, Dinky Toy of Agent 327 op de vrijmarkt vindt tijdens Koningsdag.
De caissière rekent ze gedachteloos af. Thuis laat ik de stapel trots zien, mij daar pas realiserend dat ik helemaal vergeten ben de T-shirts te kopen waarvoor ik eigenlijk die winkel durfde binnen te lopen. Dolblij gooi ik de sokken in de la van mijn kledingkast.
Happy Socks is het enige frivole wat ik mijzelf permiteer. Durf te permitteren. Een tijdje terug weidde mijn dochter uit over de oudere collega’s op haar werk. Artistieke creatieve 50-ers met lange grijze haren, die een T-shirt met een print dragen onder hun jasje. En sneakers! Ze vertelt het aan mijn vrouw die aan de andere kant zit. Ik hang buiten haar gezichtsveld in mijn luie stoel en hou mij wijselijk muisstil, zit roerloos, maar ik moet toch iets hebben laten merken. Een versnelde ademhaling wellicht? Ineens draait mijn dochter zich naar mij toe: ‘Dat geldt dus niet voor jou’. Vlijmscherp, zes eenlettergrepige woorden. Boodschap overgekomen.
Maar Happy Socks kunnen ermee door, althans er wordt niets van gezegd. Tekenend is wel dat ik ze altijd vraag voor mijn verjaardag, Sinterklaas en Kerst maar ze nooit, echt nooit, krijg.
De hele week na mijn aankoop zin ik op een list. Het volgende weekend ga ik weer naar die zaak en loop rechtstreeks naar de sokken en van afstand zie ik ze al liggen Niemand heeft ze gekocht of ontdekt. Ik check het prijskaartje, ze zijn nog steeds zo belachelijk laag geprijsd. Rücksichtslos pak ik de hele stapel. De hele week had ik namelijk al bedacht dat het niet uitmaakt dat je dezelfde ontwerpen hebt.
Ik leg de complete collectie op het bureau van mijn zoon. Naast het stapeltje met boeken dat er altijd ligt met mijn leestips. Dit weekend komt hij langs en kan hij een selectie meenemen. Heeft hij ook eens leuke sokken, gun ik hem als vader uit duizenden.
Als hij weer weg is, inspecteer ik zijn bureau. Hij heeft de complete stapel meegenomen! (Dat was nu ook weer niet de bedoeling.). In mijn la vind ik uiteindelijk nog 4 heel felgekleurde die hij niet heeft meegenomen. ‘’Too Happy’’, licht hij nog via een appje toe.