18 december 2020
tekst: Ruud Vermaase; foto: Pixabay
Pas nadat ik goed heb gekeken en de lege rails volg tot achter de besneeuwde rotswand zie ik de reden van de onheilspellende stilte. Alle wagons liggen op hun kant en de zware locomotief staat scheef over de rails… Een dramatische scene.
Het vredige tafereel krijgt zo een rauw randje. Zoals alle mannen en kinderen is er voor mij maar één reden om mee te gaan naar een Kerstmarkt. Het onvermijdelijke landschap met besneeuwde sparren verstild in de nacht. Lampjes in de kleine huisjes. Het kabelbaantje dat hakkelend naar de hoogste top op en neer blijft gaan. Een schaatsbaantje met een dweilorkest en een koek en zopie kraam. Op het pleintje in het dorp spelen de kinderen nog laat buiten. In de verte een kampvuurtje. Ik kan er uren naar kijken, ook deze Kerst weer in een tuincentrum dat zich laat raden.
Mijn ogen lopen de rails na die om het hele kersttafereel is aangelegd. ‘Ik mis een rijdend treintje’, murmel ik naar A. die naast mij is komen staan. Ik doe een paar stappen naar links, een paar stappen naar rechts en daar zie ik ze liggen: de groene wagonnetjes. Op hun kant naast de rails. De zwarte stoomlocomotief diagonaal over de rails. Vastbesloten om een goede daad te doen, stap ik er naartoe tot ik zie dat vanaf de andere kant een andere man hetzelfde idee had. Vooruit maar…
Een oude man, veel ouder dan ik. Een metalen bril met plus glazen, een grijze lange baard. Zijn dikke donkerblauwe houtje-touwtje jas zit als een rol perkament stijf om zijn lijf. Voor hij op zijn knieën zit, gaan er al minuten voorbij. Trillende handen bewegen in slow motion naar het treintje. Inmiddels is een klein jongetje naast me komen staan die ademloos toekijkt vanaf zijn eigen hoogte.
Ik voel de hand van A. aan mijn arm. Niet uit liefde, maar om te voorkomen dat ik ga helpen. Ze wil de uitkomst niet afwachten. Ik wel. Ik moet deze lijdensweg helemaal uitzitten en wie weet kan ik de man daaruit verlossen.
De oude grijsaard vertoont engelengeduld. Wagonnetje voor wagonnetje krijgt hij op de rails, maar bij het aan elkaar koppelen belanden toch weer wielen naast de rails. Het trillen van zijn handen wordt erger en erger. Ongeduldig toekijkend, maak ik hem als reddende engel niet relaxter.
Door een wonder staan de wagonnetjes toch allemaal ineens op de rails. Hij zet de locomotief ervoor die meteen contact maakt en met slippende wielen uit zijn hand wegrijdt. Hij kijkt het treintje trots na.
De trein slingert zich door de eerste bocht en rijdt voor het jongetje langs die hem op ooghoogte voorbij ziet hobbelen. Hij klapt met zijn dikke handschoenen en slaakt zacht een langgerekt: ‘yeeaaahhhh’.
De ogen van de oude man vinden de mijne en ik geef hem een duimpje. Gelukzalig.
 |
Volgende bijdrage: Essity: Corona-proof werken, thuis en op de productievloer |
 |
Ruud schreef ook: Geborgen bij Gall & Gall |
Mooi!
Mooi!