Koekjes

1 april 2017 
tekst: Ruud Vermaase

‘Koekjes’ staat er op het boodschappenlijstje. Zoals elke week trouwens. Zeker nu de kinderen het huis uit zijn, probeer ik het verstandig te houden. Alleen, echt alleen als er een aanbieding is, laat ik mij verleiden tot gevulde koeken, stroopwafels, kano’s of (de allerlekkerste én ordinairste) roze koeken. Of als ik weet dat er een of meerdere kinderen thuis zijn, dan is de beslissing snel gemaakt.

Zo werk ik jarenlang het door Annemiek samengestelde boodschappenlijstje af. Terwijl we aan de eettafel kopjes koffie drinken, de krant lezen, analyseert zij multi-taskend de Allerhande. Vraagt wat ik wil eten, steevast niet honorerend wat ik suggereer. Tactisch zeg ik aardappelen om een kans te maken op pasta.

Met dat briefje (niet vergeten mee te nemen) doorkruis ik de gangen in de winkel. Als ik bij het schap met de koekjes arriveer, moet ik sterk zijn. Gewoon simpele koekjes, in van die gekleurde rollen.  Digestive van het huismerk, ik proef geen verschil met Verkade. Niet die met chocolade waar je duim altijd aan blijft plakken. Volkoren. Gezond denk ik en ook niet zo heel erg om er af en toe eentje naar de hond te gooien. Dat doe je natuurlijk niet met een gevulde koek.

Elke week weer zo’n rol koekjes. Die je lekker diep in de thee doopt tot je vingertoppen en dan snel, voor hij uit elkaar valt, in je mond. Zo wil ik wel eens een stapeltje wegwerken. Maar meestal niet. Verstandig als we zijn, komen de koekjes niet uit de kast. Ik weet dat Annemiek ze dan meeneemt naar haar school. Daar raak je alles wel kwijt en hebben de juffen toch ook een goede week. Zo draag ik mijn steentje bij aan een hecht docententeam, denk ik dan maar. Declareren is natuurlijk onzin.

Deze week kwam Annemiek laat op de avond terug van een medezeggenschapsraad waarin meerdere scholen van Zeist zich verzamelen.
‘’Je krijgt de groeten van Willemien, die was erbij vanavond,” zegt ze als ze thuiskomt.
“Leuk,” zeg ik gestoord in het kijken van het tv-programma Pauw.
“Is dat niet 15 jaar geleden, dat je met haar samenwerkte op de school aan de Sumatralaan?”
Ik blijk het juist te hebben, het was slechts een wilde gok.
“Klopt,” zegt Annemiek, “Weet je wat ze zei toen ik het pak koekjes op een schoteltje uitspreidde voor we met de vergadering begonnen?”
“Vertel.”
“Koopt Ruud na 15 jaar nog steeds elke week de verkeerde koekjes…”