Mijn lichaam is een Tamagotchi

Ewout probeert zich flink te houden bij Fysio Van Tongeren. “Alsof ik met een defecte magnetron bij de reparateur sta, praat ik over mijn haperende lichaam. Jarenlang heb ik mijn lichaam behandeld als een soort Tamagotchi: als het piept, krijgt het eten en drinken”.

29 december 2024

tekst: Ewout Schröder

Ik geef toe: eerder vandaag moest Jo de rits van mijn jas nog dichtdoen, terwijl ik snikte dat de pijn bijna ondragelijk was. Nu hier bij Fysio Van Tongeren, oog in oog met therapeut Myriam, geef ik het een ‘vijf, misschien een vier’. Voor me ligt een stencil met tien emoticons.

Myriam knikt. Ze bekijkt mijn dossier op het scherm en tikt krachtig op het toetsenbord. Ik schuif op mijn stoel en probeer te zitten zoals vitale mensen dat doen: rechtop, met de schouders naar achteren. Mijn riem zit te strak.

In zorgvuldig afgemeten woorden beschrijf ik mijn disfunctionele rechterarm. “Een zeurende spier rond mijn schoudergewricht, in de elleboog een lichte irritatie”.

Alsof ik met een defecte magnetron bij de reparateur sta, praat ik over mijn haperende lichaam. Ik kies mijn woorden zo dat het niet opvalt dat ik er geen verstand van heb.

“Je bent niet echt lijfelijk”, zei een tangoleraar ooit treffend toen ik voor de derde keer over mijn eigen benen struikelde. Dat klopt. Het is nooit anders geweest.

Zelfs op de foto’s uit mijn fysieke piekperiode – Renesse 1999: zongebruind, donkere krullen, strakke buik (met blokjes) – zie ik een jongen die zijn lichaam behandelt als een soort Tamagotchi. Als het piept, krijgt het eten en drinken. Zo verdwenen er jarenlang achteloos liters Red Bull en kilo’s frikandelbroodjes in, tot ik op een nacht wakker werd en mijn hart uit mijn borstkas trilde. Daarna heb ik mijn dieet iets aangepast (Red Bull Light), net zo lang tot de Tamagotchi weer lachte.

“Nee hoor, ik beweeg voldoende”, antwoord ik. Ik verzwijg dat ik vorige week, onderuitgezakt op de bank – met een dichtbundel opengeslagen naast me – urenlang op Marktplaats heb gezocht naar een witte schemerlamp. Die ochtend erop was de arm gevoelloos.

Myriam heeft wat oefeningen voor me. Of ik even wil opstaan en haar na wil doen. Na wat extra uitleg over de aanduiding Linkerarm tegen rechter deurpost lukt het me. Ze vraagt of ze met mijn telefoon een foto van deze ideale houding mag maken: “Dan kun je dit thuis oefenen. Drie series van tien. We kijken over twee weken hoe het gaat”.

Op weg naar huis kijk ik naar de foto. Ik zie een man die ik vaag ken: een schilferig, schraal, rood gezicht en ontbloot bovenlijf, zijn arm onzeker tegen de deurpost gedrukt. Hij kijkt angstig in de camera.

Thuis leg ik mijn telefoon weg en lees het gedicht dat ik al weken wil lezen.

Het Lichaam groeit van buiten –
Dat is veel handiger –
Want als de Geest – zich wil verstoppen
Blijft zijn Tempel overeind, altijd,

Op een kier – veilig – uitnodigend –
Hij heeft geen Ziel ooit verraden
Die toevlucht bij hem zocht
Met oprechte eerlijkheid

Emily Dickinson* (1830–1886)

Mijn besluit staat vast. In 2025 ga ik het anders doen: het piepen en kraken serieus nemen. Ik klap de bundel dicht en loop de tuin in. In de schuur zoek ik naar een verhuisdoos waarop mijn moeder met blauwe stift "Ewout 1997" heeft geschreven. Onder in die doos – voorbij zwemdiploma’s, schoolfoto’s en rapporten – ligt een Tamagotchi die al bijna 30 jaar op échte aandacht wacht.

*vertaling: Adrie Lint, https://emilydickinson.nl/