Wolvenleefgebied

Nu zelfs de kerststal in de schaapskooi van Heidestein is afgelast, kijkt Arend anders naar zijn wekelijkse hardlooproute door de bossen ten oosten van Zeist. “Want je kan veel van mij zeggen, maar niet dat ik een held ben en zeker niet met hondachtigen. Een keffende keckel doet mij al terugdeinzen.”

15 december 2024
tekst en foto: Arend Postma

Voor een wandeling over Heidestein lees ik nog even het informatiebord bij de ingang: “Geen kerstfeest bij de Schaapskooi op Heidestein” en “Wolvenleefgebied” - dit lijkt mij duidelijk.

In Heidestein, een uitgestrekt heidegebied tussen Zeist en Driebergen, is elk jaar met kerstmis de Schaapskooi met zijn schaapskudde de grote attractie voor kinderen en hun ouders. De beslissing het kerstfeest daar dit jaar niet door te laten gaan is volkomen begrijpelijk, want wolven houden van schapen. Daarnaast houden ze ook van kleine kinderen, maar dan moet er wel een niet aangelijnde hond bij geserveerd worden - want dan zijn wolven ineens wèl kieskeurig.  

Met het “Wolvenleefgebied” in het achterhoofd begin ik op zondagmorgen mijn wekelijkse hardloopronde. Die gaat vanuit Zeist langs Heidestein, door Austerlitz en Driebergen om daarna weer in Zeist te eindigen. 

Ik loop het traject al jarenlang wekelijks en nu ben ik er ineens niet meer helemaal gerust op. Want ik kom toch wel degelijk langs locaties waar de wolf gespot, gefilmd en zijn gehuil gehoord is. Zelfs de Treek is hemelsbreed niet ver van mijn route. Ook in bepaalde delen van de bewoonde wereld van Zeist schijnt hij al lang niet meer een onbekende verschijning te zijn. Hoe dicht moet hij de mens nog naderen om salonfähig te worden?  

Mijn denken wordt tijdens het lopen beheerst door de vraag: hoe ga ik reageren als de wolf of een roedel wolven plotseling voor mij staat? Ik ken de theorie van wat te doen als je oog in oog met een wolf of hond staat wel, maar ik weet zeker dat de praktijk voor mij zeer weerbarstig zal zijn. Mijn onverstoorbaarheid en kalmte zal als sneeuw voor de zon verdwijnen. Paniek zal mijn raadgever zijn en dan weet ik nu al hoe deze ronde gaat aflopen – een wolf die met mijn hoofd in zijn bek over een hek springt.    

Want je kan veel van mij zeggen, maar niet dat ik een held ben en zeker niet met hondachtigen. De keffende teckel, een zwijgende pitbull en zelfs de sint-bernardshond met een vaatje rum onder zijn nek, ze doen mij allemaal terugdeinzen en voor het ergste vrezen en dan heb ik het dus nog niet eens over de wolf. De wolf lijkt vanuit de verte toch het meest op een perfecte en gewenste hond.  

Daarom heb ik best veel bewondering voor een held als Freek Vonk in natuurdocumentaires en “Freeks wilde wereld”. Want net als een dompteur vroeger in het circus, die zijn hoofd in de bek van een leeuw stak, laat Freek zich door een boa constrictor bijna wurgen, om zich daarna met een zekere diplomatie uit de greep van de slang los te maken. Een potje stoeien doet hij het liefst met een krokodil of een komodovaraan. Maar de echte held is natuurlijk een dode held en dat is in dit geval Steve Irwin. Die stond bekend als “Crocodile Hunter” en hij stierf in het harnas, want een pijlstaartrog doorboorde zijn hart tijdens een duik – zo kan het dus ook.

Ik merk dat ik mijzelf moed aan het inspreken ben, en denk: laat de wolven maar komen! En Drs. P. heeft het met zijn “Dodenrit” uiteindelijk toch ook behoorlijk lang volgehouden. Wat dat betreft is deze hardloopronde niet anders dan elke andere ronde op zondagmorgen en ik zie wel waar het schip strandt. Het is de symboliek en tragiek van het leven met de toepasselijke tegeltjeswijsheden: “Op het juiste moment op de juiste plaats!” en “op het verkeerde moment op de verkeerde plaats!” Ik kijk om mij heen of er andere lopers, wielrenners of wandelaars in de buurt zijn, want dat geeft mij toch net even een iets rustiger gevoel.  

Want ja, zo’n eenzame hardloper in een wolvenleefgebied schept toch een bepaalde verwachting. Mijn sympathie voor de wolf zal er niet minder om worden.