Arend las in de Volkskrant over Digitale Nomaden, die over de hele wereld kunnen werken met hun laptop, als er maar internet is. Zelf werkt hij elke maandag- en dinsdagochtend met zijn laptop in het wijkcentrum Binnenbos in Kerckebosch. “Ondanks het niet op zee kunnen surfen in het Binnenbos zie ik mijzelf op zijn minst als parttime digitale nomade”.
24 november 2024
tekst en foto: Arend Postma
In het Zaterdagkatern van de Volkskrant van een aantal weken geleden stond een uitgebreid artikel over Digitale Nomaden die als “God in Frankrijk” leven.
Digitale nomaden zijn personen die het internet gebruiken om overal ter wereld te kunnen werken. Ze leven als een nomade en werken in een internetcafé, een hotelkamer, in de wildernis of in een droomhuis met zwembad aan een tropische kust. Vanachter de laptop nog even de zee op om te surfen. Zich onderdompelen in de cultuur van het land waar ze bij toeval zijn. Feestvieren met andere nomaden of een Pilatusstudio bezoeken – het hoort er allemaal bij.
Het fenomeen digitale nomade heeft mij geïntrigeerd heeft vanaf het moment dat ik er voor het eerst over las. Want het is een soort ongrijpbare vrijheid en oneindige ruimte die moeilijk te bevatten is voor het gemiddelde burgermannetje. En ik kan het weten, want ik ben zelf ook zo’n burgermannetje. Een burgermannetje dat opgesloten zit in zijn sleur, zijn eigen huis, zijn veiligheid en zijn angsten voor verandering – een toestand waar je alleen maar met excessief geweld uit los komt, maar waarvoor de benodigde moed mij volledig ontbreekt.
Niettegenstaande deze onbereikbaarheid blijft het fenomeen digitale nomade tot mijn verbeelding spreken en blijf ik naar raakvlakken zoeken. Dat zijn in dit geval mijn laptop en het wijkcentrum Binnenbos in mijn wijk Kerckebosch. Met zijn perfecte internet en koffie is het een internetcafé waar elke digitale nomade van droomt. Minpuntje: je kan er niet even van je laptop weglopen en in de zee duiken om een uurtje te surfen, en ik heb er ook nog geen Pilatusstudio kunnen vinden.
Ondanks het niet op zee kunnen surfen in het Binnenbos zie ik mijzelf op zijn minst als parttime digitale nomade. Want elke maandag- en dinsdagmorgen werk ik er op mijn laptop als columnist van het Zeistermagazine aan mijn columns. Dit in beton gegoten ritme zorgt wel voor een veilige en comfortabele sleur.
Zodoende ben ik op deze gewone maandagmorgen lopend onderweg naar het Binnenbos om weer aan mijn column voor het Zeistermagazine te werken. Bij de afvalcontainers, waar ik op mijn route langskom, zijn medewerkers van RMN met hun hongerige grofvuilwagen druk in de weer de complete inrichting van een appartement in de wagen te laten vermorzelen.
Ikea, tijdloosheid, boxsprings, producten van huisvlijt, een complete badkamer, contouren van een kookeiland en misschien zit er zelfs nog wel een bruikbaar huwelijk tussen – het monster van RMN is een omnivoor.
Wat zou een digitale nomade bij deze aanblik denken? Ik probeer mij daar iets bij voor te stellen. In mijn werkzame leven werkte ik veel op basis van tijdelijke opdrachten door heel Nederland. Omdat Zeist nogal centraal in Nederland ligt, waren er op het gebied van reisafstand geen echt grote beperkingen. Toch heb ik door omstandigheden ooit op het punt gestaan mijn huis te verkopen, mijn bestaan tot één koffer te beperken en zo mijn werk achterna te gaan naar Portugal, Bali, IJsland of Frankrijk, maar het is uiteindelijk Zeist gebleven.
“Freedom is just another word for nothin' left to lose”, uit "Me and Bobby McGee" van Janis Joplin en Kris Kristofferson.
|
|
|