Morgen is er ook nog

Tijdens Orange the World, de wereldwijde campagne tegen geweld richting vrouwen en meisjes, draaide in Figi de film ‘C’è ancora domani’, wat zoiets betekent als ‘morgen is er ook nog’. Margot ging kijken: “het eind was verrassend en gaf hoop met een stap naar verbetering van de positie van vrouwen. Dus geen zwart – wit maar Orange the World”. 

15 december 2024
tekst: Margot ten Hoor; foto boven: Mel Boas

Op 29 november was ik aanwezig op de avond van de Soroptimisten in Zeist. Orange the World is de wereldwijde campagne tegen geweld richting vrouwen en meisjes. De campagne vindt ieder jaar plaats van 25 november, de Internationale Dag tegen Geweld tegen Vrouwen, tot 10 december, de Internationale Mensenrechtendag.

Veel steden hebben in die periode een Oranje verlicht museum, stad- of gemeentehuis of school, en in Zeist zetten we theater Figi en het Gemeentehuis in het oranje. Beide statige gebouwen lenen zich prima voor deze extra Oranje verlichting nu het donker genoeg is buiten. Gelukkig trok het thema de aandacht die het verdient: de zaal was uitverkocht. 

Om extra aandacht te vragen voor het tegengaan van Geweld tegen Vrouwen organiseerde de Soroptimisten Zeist een filmavond bij Figi waarbij aandacht werd gevraagd voor het thema. Ook werd er gedoneerd voor Orange the World met een QR Code, en de ouderwetse collectebus ging ook nog rond. 

De film van deze avond was ‘C’è ancora domani’, wat zoiets betekent als ‘morgen is er ook nog’, een hoopvolle titel. Met het thema in het achterhoofd had ik me voorbereid op een emotioneel zware filmavond met daarin geweld van een man richting zijn vrouw. Blijkbaar heeft de film in thuisland Italië ook flink wat stof doen opwaaien. Het werd de meest winstgevende Italiaanse film ooit geregisseerd door een vrouwelijke Italiaanse regisseur.

Nadat iedereen zat in de uitverkochte zaal kwam er een korte introductie van de Soroptimisten en van burgemeester Joyce Langenacker. De burgemeester benadrukte het belang van het thema, maar zou helaas niet blijven want ze had de film namelijk al gezien. 

De film verraste en had niet de zwaarte die ik verwacht had. De film speelde zich af in de jaren ‘50 van Italië. Prachtige clichés verbeeld in roddelende en jaloerse mama’s die het huishouden deden. Dit deden ze naast het onderhouden van 3 baantjes en het opvoeden van de kinderen. Papa zit ondertussen in de kroeg te drinken. Alle frustraties die hij heeft botviert hij op zijn vrouw, de kinderen laat hij gelukkig nog met rust. Zijn vrouw ondergaat het lijdzaam, maar stiekem spaart ze geld voor de bruidsjurk van haar dochter. Als ze erachter komt dat haar dochter met haar toekomstige man hetzelfde gaat beleven voorkomt ze de bruiloft en geeft het geld aan haar dochter om te gaan studeren. De film is geheel zwart – wit en bestaat uit prachtige beelden van een Italiaanse binnenstad in een kleine gemeenschap die leefden in aanzienlijke armoede. 

De scenes waarin het geweld richting haar plaatsvonden waren heftig maar doordat het fysieke geweld werd verbeeld en uitgevoerd als een dans kreeg de ernst iets luchtigs mee. Zeker een film om te gaan zien, het eind was erg verrassend en gaf hoop met een eerste stap naar verbetering van de positie van vrouwen. Dus geen zwart – wit meer maar Orange the World.