1 september 2019
tekst en foto’s: Anke de Jong
Deze zomer hadden we besloten om niet naar het buitenland op vakantie te gaan, maar in eigen land te gaan kamperen. Zo kwam het dat we de eerste twee weken van onze vakantie, op een krap uur rijden van huis, onze tent op konden zetten in de buurt van Deventer. En de laatste week zelfs op fietsafstand van huis, op camping de Zeven linden bij Lage Vuursche.
Waar het in het begin nog een beetje vreemd voelt om zo dichtbij op vakantie te gaan en zelfs naar huis te kunnen rijden omdat je iets vergeten bent, was het daarna juist leuk. Zien en ervaren hoe gewoontes en gebruiken in een ander deel van het land zo anders kunnen zijn maar de omgeving toch zo vertrouwd aanvoelt. En ook ervaren dat je niet hoeft te wennen aan een andere tijdszone, een ander land en ritme of een andere taal. Je zou haast kunnen denken dat je het leven van thuis voort kunt zetten, maar dan op een andere plek, in een andere behuizing. En toch is dat niet wat je doet, je bekijkt de plek waar je vakantie houdt toch op een andere manier, leeft op een andere manier dan thuis en voelt je ook anders. Je gaat met een andere blik kijken, met toeristenogen, naar de dingen die je zo vertrouwd zijn.
Toen we weer terug waren in Zeist, was dat ook het eerste wat ik hier deed, met toeristenogen naar Zeist kijken. Ik vroeg me af waarom mensen naar deze streek op vakantie komen, wat hen zo trekt in dit stukje Nederland en hoe zij Zeist eigenlijk zien.
Door met een toeristenblik naar mijn eigen dorp te kijken ging ik dingen ook anders zien en ervaren. Dingen die je voor zelfsprekend aanneemt in het dorp, maar ook de natuur erom heen, ga je ineens met andere ogen bekijken.
Ik merkte dat ik er écht naar ging kijken, in plaats van het als vanzelfsprekend te zien en me erin te bewegen. Zo ontdekten we opnieuw landgoed Heidestein, waar we denk ik voor het laatste zo’n 12 of 13 jaar geleden zijn geweest. Zo dichtbij en toch komen we er nooit! En ook liepen we in het stukje natuur naast de Bisschopsweg (weliswaar officieel geen Zeist meer, maar toch..) waar we normaal gesproken altijd langsfietsen op weg naar (werk, sport, afspraak), maar bijna nooit wandelen of stilstaan.
We ontdekten ook dat er in Zeist heel veel activiteiten georganiseerd worden, voor elk wat wils. Activiteiten waar we wel over lezen maar onszelf nauwelijks de tijd gunnen om naar toe te gaan want werk, afspraken, zorg etc. krijgen voorrang.
Haast nog meer dan na een buitenlandvakantie, waar je bij thuiskomst al snel denkt, “ha vertrouwd”, heb ik dit jaar ervaren dat je je eigen dorp ook anders kunt bekijken, met de blik van een buitenstaander, een toerist.
Wat we op vakantie altijd doen, uitzoeken welke activiteiten er te doen zijn in de omgeving, hebben we nu in Zeist en omgeving ook gedaan. We hebben meer de tijd genomen om activiteiten te bezoeken en onze leefomgeving met nieuwe ogen te bekijken, in plaats van op de bank of in de tuin te blijven zitten. Bewust plannen we nu op onze vrije dag of in het weekend iets om naar toe te gaan en het geeft het gevoel dat onze vakantie op deze manier langer duurt, ondanks dat we al weer een paar weken aan het werk zijn.
Meestal zeggen we na onze vakantie dat we het vakantiegevoel graag willen vasthouden. Helaas is dit vakantiegevoel na een paar weken werk vaak al weer weg. Nu blijft dat gevoel wel en houden we niet alleen vakantie in eigen land, maar ook zelfs in eigen dorp!
Het inspireerde me om een ode aan Zeist te schrijven in de vorm van dit gedicht:
Ode aan Zeist
Parel in het groene landschap
van bos, hei en weiland
waar jong en oud, dorps en stads,
samengaan en een pleisterplaats
bieden aan hen die langsgaan.
Volgende column: CleanUp Day Zeist 21 september
