Afscheid van Austerlitz

25 juni 2023
tekst en foto’s: Erwin Hagen

Vanaf januari dit jaar woon ik vanwege privé-omstandigheden tijdelijk in Austerlitz. Ik kende het dorp vanuit een van mijn vorige functies, maar om eerlijk te zijn, ik kende het dorp eigenlijk niet goed.
Ik ben geboren in de stad Utrecht en ben gewend aan allerlei voorzieningen. Zo was elke plek waar ik woonde in de stad bereikbaar via meerdere buslijnen, die om de vijf minuten bij een halte stopten. Van ’s ochtends vroeg tot ’s nachts laat. De schouwburg en de bioscopen waren slechts op 15 minuten fietsen afstand.

Naar en van Austerlitz rijdt er ook een bus, tussen circa 6.30 en 20.00 uur, een keer per uur. Als je pech hebt is het dus nog een uur wachten….
Het dorp heeft landelijk faam gemaakt. Met een actieve groep mensen die ‘Austerlitz belang’ en ‘Austerlitz zorgt’ heeft opgezet. In november 2021 was ik namens het Zeistermagazine aanwezig bij een bijeenkomst in de Triodos bank waar de koning het Austerlitzer initiatief waardeerde.

Van stadsmens ben ik een dorpsmens geworden. Ik geniet van het contact met de klanten (inclusief BN‘ers) en het hardwerkende personeel in de buurtsuper. Een mini-supermarkt waar alles vers verkrijgbaar is, waar je geld kunt pinnen, je postpakket kunt halen of brengen, je informatie kunt vinden over wat er gebeurt in de omgeving, waar je bij binnenkomst welkom wordt geheten, en nog veel meer. Daar kunnen Albert Heijn en Jumbo nog een enorme punt aan zuigen.

Mijn buurman vroeg mij mee naar een bijeenkomst in het Dorpshuis over bosbranden. Staatsbosbeheer, het Utrechts Landschap en de Veiligheidregio gaven daar hun informatie. Momenteel is met de huidige droogte een natuurbrand een wezenlijke dreiging voor het dorp. En dus ook voor mijn woonplek. Na de bijeenkomst dronken wij nog een biertje in het Dorpshuis. Het personeel en de vrijwilligers vervulden hun functie geweldig. Iedereen werd herkend en bij naam genoemd. Dorpsgevoel.

Op een avond ging mijn logeer-hondje er vandoor. Gelukkig had ik haar een tracker omgedaan en kon ik haar volgen. Ik stapte in mijn auto om haar te gaan te zoeken. Volgens mijn telefoon-app leek ze op weg te gaan naar het dorp. Enkele meters verder trof ik de lokale postbode. Mijn logeer-hondje in zijn handen. Hij had haar aangetroffen en in zijn fiets-brievenbak gezet. Wetend dat het vanzelf wel een keer in orde komt. Ik ben enorm blij met ‘onze’ postbode.

Zo gaat dat in een dorp. Alles komt een keer goed. Samen. Dat ga ik vanaf juli missen.

En ik ga niet terug naar de stad.