1 mei 2018
tekst en foto: Erwin Hagen
Mijn eerste column voor het ZeisterMagazine. Het is even wennen…
Op 22 april jongstleden was ik mijn met mijn vrouw Carla bij de Culturele Zondag in Utrecht. De titel van die dag was “Noordwaarts”. Je kon allerlei locaties bezoeken in de noord-Utrechtse wijken Overvecht, Ondiep en Zuilen.
In 1964 ben ik geboren in Zuilen en het was bijzonder om bij wijze van sentimental journey Carla mijn roots te laten zien. We kwamen ook bij mijn ouderlijk huis waar ik 20 jaar had gewoond: een krappe, tochtige bovenwoning (“57 bis”) met een meter breed balkonnetje, met uitzicht op een gigantische gele stenen achtermuur van de Apostolische kerk.
Lopend door ‘mijn’ oude wijk bleek er veel oud-bouw vervangen te zijn door frisse en duurzame nieuwbouw. Mijn oude buiten-wijk van Utrecht was inmiddels een hippe centrumschil geworden. Ik zag op internet dat huurwoningen-vergelijkbaar aan mijn ouderlijk huis- voor circa € 250.000 te koop werden aangeboden: Utrecht in het kielzog van andere Randstad gemeenten… Toen ik dat zag, was mijn eerste reactie: “belachelijk” en “onbehoorlijk”. Zoveel geld, voor zo’n slechte woning!
Schrijvend aan deze column realiseer ik mij dat ik nog steeds keek met de ogen van dat jongetje dat opgroeide in Zuilen. De wereld verandert. Zuilen verandert. Ik verander.
Toen ik opgroeide was mijn wijk, mijn buurt een plek waar je als kind in de gaten werd gehouden. Je speelde op straat, met vriendjes uit de buurt. Je stookte een fikkie, haalde streken uit, en als het te ver ging werd je door de buurtbewoners gecorrigeerd. Of kwam de koster van die Apostolische kerk je van het dak van de bijgebouwen jagen. De omgeving was van de buurtbewoners. Maar ook het sociale leven was van elkaar: wij hadden thuis geen telefoon en we werden dus via de telefoon van onze buren gebeld als er iets aan de hand was met verre familieleden. Een andere buurman had een auto (en de rest dus nog niet), en reed natuurlijk de zwangere buurvrouw ’s nachts naar het ziekenhuis. Mijn vader was vrijwilliger bij de brandweer, en de hele straat werd wakker als de alarmschel ’s nachts in onze hal afging. Niemand klaagde, want die vrijwillige brandweer stond ten dienste aan de lokale gemeenschap.
In 2004 - 40 jaar later - kwamen Carla en ik in Zeist wonen. Onze zoon was net geboren. Ik werkte als zelfstandig ondernemer door het hele land en ons leven in Zeist werd vooral bepaald door het vinden van een goede kinderopvang, een winkelcentrum in de buurt, en de oprit van een snelweg naar elders. In 2010 kwam ik pas in contact met Zeist, omdat ik directeur werd van MeanderOmnium. Mijn ogen gingen open. Net zoals tijdens die Culturele Zondag in Zuilen. Ik zag veel overeenkomsten met mijn oude buurtje in Zuilen en Zeister buurten als Kerkebosch, Nijenheim en Vollenhove. Volstrekt andere bouw, en inmiddels andere samenstelling van bewoners, maar met dezelfde dynamiek. Buurten met mensen die in wezen al het goede wensen voor zichzelf, maar vanzelfsprekend ook voor die ander. Samen een mooie, fijne, prettige leefomgeving bouwen. We hebben inmiddels allemaal onze eigen telefoon; dus bellen bij de buren hoeft niet meer. En de meesten van ons hebben ook wel een vorm van vervoer; dus we komen zelf wel waar we willen komen. En toch hebben we allemaal een behoefte aan geborgenheid, veiligheid, contact, plezier en soms even-uit-de-band. Samen dat realiseren, dat was (en is) onze droom die we benoemd hebben als ‘vitale buurt’.
Dus is het “belachelijk en onbehoorlijk” om mijn ouderlijk huurwoninkje voor € 250.000 te koop te zetten? Na lang wikken en wegen, denk ik van niet. De buurt gaat door andere bewoners weer veranderen. Er ontstaan – hoop ik – nieuwe vitale buurten.
De eerste letters staan op het scherm. Een basis om verder mee te gaan. Graag tot de volgende keer.
Dank voor het lezen, ik kijk uit naar uw (opbouwende) kritische reacties!