1 februari 2019
tekst: Arend Postma; foto: Kees Linnenbank
Op eerste kerstdag waren wij ’s avonds met lijn 56 onderweg van Amersfoort naar bushalte Heerewegen. Niet echt een ingewikkeld traject maar door voortdurende werkzaamheden zorgt het centrum van Zeist toch voor verrassingen en heeft het een ongekende dynamiek. Dit betekent dat wat gisteren was vandaag niet meer hoeft te zijn.
Ondertussen keek ik vanuit de bus naar troosteloze kerstverlichte tuinen vol eenzaamheid en volgde op het beeldscherm in de bus de reisinformatie met ‘volgende haltes’ en vacatures van buschauffeur.
In plaats van linksaf richting Slotlaan zoals ik verwacht had sloegen we voor Belcour rechtsaf richting de Markt. Begrijpelijk, want mijn kennis van het centrum van Zeist was een week niet geüpdatet en dus behoorlijk onbetrouwbaar.
De kerstverlichte panda van het Wereld Natuur Fonds op de rotonde Montaubanstraat – 1e Hogeweg – Oude Arnhemseweg was een opvallend baken maar maakte blijkbaar geen indruk op de chauffeur want hij sloeg de afslag 1e Hogeweg over. Toen riep hij de bus in: ‘Volgens mij rijden we niet goed. Is iemand bekend in Zeist of is er een dokter in de zaal?’
Wij konden zijn vermoeden alleen maar bevestigen en ondertussen was ook de informatie van het beeldscherm verdwenen en reden we de leegte van de Bermudadriehoek binnen. Vanachter uit de bus probeerden wij hem weer op het rechte pad te krijgen door met forse stemverheffing een alternatieve route aan te geven en verzekerden hem dat geen enkele bushalte overgeslagen zou worden.
Deze stemverheffing door de hele bus deed mij aan een gesprek denken dat twee huisvrouwen eind jaren 60 in de bus van Heerenveen naar Bakhuizen voerden.
Ik woonde in Bakhuizen, het dorp in de Zuidwesthoek van Friesland waar ik opgroeide, en zat in Heerenveen op school. Dat betekende dagelijks anderhalf uur heen en anderhalf uur terug met de bus. De busregeling en afstand waren een mooie oefening voor het leven: reizen is wachten! Want met een beetje pech was de bus net vertrokken en moest ik nog 2 uur in de stationsrestauratie wachten.
De ene vrouw zat op de stoel achter de chauffeur en de andere achterin de bus. Hun gesprek leek een tenniswedstrijd met geslachtsdelen want die vlogen door de bus. Een associatie met ‘chalk dust’ van John McEnroe was een kwalijke fantasie bij sommige passages. Toen ik een spetter meende te voelen was dat niet een echt prettige ervaring en voor mij als scholier de bevestiging dat er meer was tussen Hema en aarde. In het gesprek werden ook de bekende tompoucen en worsten niet gespaard.
In die tijd was Turks Fruit het meest gelezen boek in de bus van Heerenveen naar Bakhuizen en met de andere hand werd gerookt. Wolkers was meester in de details maar deze vrouwen gingen door waar Jan stopte.
Zo kwamen we via de Montaubanstraat, Utrechtseweg, Lageweg en de Slotlaan weer op de kruising met de 1e en 2e Hogeweg. Het beeldscherm begon weer te leven en daar waren de ‘volgende bushaltes’ en vacatures weer. Daaruit bleek dat wij de buschaufeur niet goed geïnformeerd hadden want op de 1e Hogeweg was ondertussen een nieuwe bushalte die ‘Slotlaan’ heette. Die had ik bij de ‘volgende bushaltes’ op het scherm al een keer eerder langs zien komen maar op de Slotlaan zelf verwacht.
Pop-up stores, lege etalages vol kunst en pop-up bushaltes - dit is de dynamiek van het centrum van Zeist: niets is wat het lijkt.
Waarschijnlijk verblijft de buschauffeur nu in een herstellingsoord.
VOLGENDE COLUMN: "Nieuwe liefdes - Encore"