1 januari 2017
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Op weg naar de glascontainer aan de Marijkelaan zie ik activiteiten rondom de rotonde aan de Van Stolberglaan en de Oranje Nassaulaan. Las- en constructiebedrijf Dorresteijn is er bezig uit RVS-buizen een constructie op te bouwen die nog niets verraadt. De contouren kunnen alle kanten uit - van bouwsteiger tot verwarde geest. Ondertussen spatten de wijnflessen op de bodem van de glascontainer uit elkaar.
Nieuwsgierig geworden doe ik bij thuiskomst enig journalistiek onderzoek. Het kunstwerk is van kunstenares en beeldopbouwer Pinky Messchaert en heet: ’6 RVS Buizen’. Met de bijbehorende foto valt er een kwartje want dit kunstwerk stond ooit op Belcour en was daar onlosmakelijk mee verbonden. Want waar je ook stond, overal was het aanwezig. Deze herinnering doet suggereren dat Belcour om de ’6 RVS Buizen’ heen gebouwd is. Dit is dus niet zomaar een eenvoudige verplaatsing van A naar B maar een harttransplantatie.
Over het algemeen heb Ik weinig met kunstwerken waar ik niet onmiddellijk aan kan zien wat het voorstelt. Toch probeer ik het verhaal wel te begrijpen als het betrekking heeft op een catastrofe of op de omgeving. Vooral als de boodschap een dreigement of een waarschuwing betreft. Met ‘Dit nooit meer’ wordt iedereen met de neus op de feiten gedrukt en heeft het kunstwerk zijn werk ruimschoots gedaan en moet dat in eeuwigheid blijven doen.
Onlangs waren wij in beeldenpark ’Een Zee van Staal’ gelegen aan de rand van Wijk aan Zee. Het beeldenpark is een in de duinen gelegen terrein vol grillige, stalen kunstwerken waar weer en wind vrij spel hebben. Wijk aan Zee is bekend van het Tata Steel Chesstournament, het vroegere Hoogovens Schaaktoernooi. Maar ook van Heliomare waar zwaargewonden van verschrikkelijke ongelukken revalideren. Daarnaast heeft Wijk aan Zee het breedste strand van Nederland met zon, hippe strandtenten, clubs en restaurants. Maar het hoofdbestaan van Wijk aan Zee is toch staal!!! Want Tata Steel strekt zich van IJmuiden via Velzen-Noord uit tot Wijk aan Zee. Verscholen in de bossen en achter de duinen zijn daar duizenden mensen druk met de productie van staal en heeft het bedrijf zelfs zijn eigen spoorwegen. Deze relatie met staal maakt dat Wijk aan Zee de enige plaats in Nederland is waar ’Een Zee van Staal’ thuishoort. Daarom zal niemand het ooit in zijn hoofd halen dit beeldenpark naar bijvoorbeeld Bosch en Duin te verplaatsen.
In feite geldt hetzelfde voor de ’De verwoeste stad’ van Zadkine in Rotterdam. Dat kunstwerk is zo met de stad en zijn bombardementsverleden verbonden dat het nergens anders kan staan. In al zijn abstractie en grilligheid vertelt het van paniek en angst terwijl de bommenwerpers overvliegen. Dit beeld zal heus niet naar een rotonde in Spangen verplaatst worden. Hooguit zal, Rotterdam kennende, de stad het over een aantal jaren wel aan Aleppo of Mosul schenken.
Bij een harttransplantatie is het gevaar van afstoting aanwezig. Daarom is de vraag of ’6 RVS Buizen’ wel verhuisd had mogen worden gerechtvaardigd. Of was het misschien beter geweest om dan maar Belcour te verplaatsen?