Terug naar Zeist - over thuiskomen

15 juni 2024
tekst: Kees Klokman; foto boven: Mel Boas, foto onder: Xavier Turpain via Pixabay

In een wereld waar alles en iedereen constant in beweging lijkt, is er iets magisch aan het gevoel van thuiskomen. En dan heb ik het niet alleen over het fysieke thuiskomen, maar ook over die diepere, poëtische variant. Je kent het wel, dat gevoel van verbondenheid met de omgeving, van rust en vertrouwdheid. Het gevoel dat je niet langer onderweg bent of er nog op uit moet.

Voor mij is dat gevoel van thuiskomen onlosmakelijk verbonden met Roussillon, een prachtig dorpje in de Provence waar ik al meer dan zeven jaar kom. Nee, ik woon er niet echt, maar ik huur elk jaar hetzelfde huis en voel me inmiddels meer een local dan een toerist. Als toerist zou ik je enthousiast vertellen over de toeristische trekpleisters zoals de oker-afgravingen in het dorp en de markt in Gordes, even verderop. Of schilderachtige dorpjes als Bonnieux en Menerbes, waar je heerlijk kunt eten, genietend van prachtige vergezichten. Maar eerlijk? Als zelfbenoemde semi-inwoner laat ik die hotspots liever links liggen. Ik geniet van het ‘zijn’ en dat mijn herinneringen aan de tijdelijke omgeving weer worden ververst en aangevuld. Het zijn alledaagse zaken die in de loop van het voorbije jaar zijn veranderd, zoals de locatie van de gemeentelijke afvalbakken die ‘ineens’ bij het restaurant verderop staan, of de openingstijden van de groentewinkel in het dorp: tussen de middag gesloten, was dat vorig jaar ook al zo? Het zijn kleine veranderingen waar je snel aan gewend bent.

Vanaf mijn terras geniet ik dagelijks van het weidse uitzicht, je kunt wel 20 kilometer ver weg kijken. Op heldere dagen zie ik zelfs de Mont Ventoux, een baken dat zich helaas dit jaar wat verlegen toonde door het buiige en nevelige weer. Maar toen hij zich eenmaal weer liet zien, voelde alles weer compleet.

Elk jaar neem ik me voor om eindelijk die beroemde top van de Mont Ventoux te bedwingen. En elk jaar vind ik wel een smoes om het uit te stellen. Te heet, te druk, of gewoon te lekker in mijn luie stoel met een glas wijn. Daarbij, in mijn hoofd heb ik allang een perfect plaatje van die top. Alsof ik er allang een keer bovenop heb gestaan, me heb verbaasd over het kale maanlandschap om me heen, het weerstation heb bezocht en wandelend of fietsend de omgeving heb verkend. Dronebeelden, Tour de France-uitzendingen en de film ‘Ventoux’ hebben voor mij dat perfecte plaatje al in elkaar gezet. Waarom zou ik die illusie verpesten door er daadwerkelijk heen te gaan?

Het diepere gevoel van thuiskomen heb ik ook ervaren bij mijn terugkeer naar Zeist, enkele jaren geleden. Zeist was het dorp waar ik tot mijn negentiende woonde – in de verzetswijk, waar ik opgroeide en herinneringen maakte. Wonend in Brabant dacht ik vaak met veel plezier terug aan mijn schooltijd en mijn voetbalclub, en had af en toe nog wel contact met een drietal vrienden uit die tijd, waarbij het me soms opviel dat ze qua karakter zo herkenbaar bleven. Zouden zij dat ook van mij vinden?

Dát ik thuisgekomen was realiseerde ik me kort na de verhuizing, op de eerste koningsdag die ik in Zeist meemaakte: met een aubade op Het Rond en daarna ballonnen oplaten (toen kon dat nog), net als vroeger. Een perfecte dag.

Wat me al die tijd in Brabant zo aantrok aan Zeist zijn de statige huizen in wijken zoals het Lyceumkwartier, Kerckebosch en Hoge Dennen en de uitgestrekte bossen met eindeloze fietspaden. En dan heb je nog iconische plekken als het Jagershuys met de onsterfelijke manenschapen of de Pyramide van Austerlitz (die ik trouwens ook nog nooit beklommen heb). Al die plekken en herinneringen, zoals het gebouw Kosmos aan de Driebergseweg dat altijd ‘het kantoor van mijn vader’ zal blijven, en mijn ouderlijk huis aan de W.F. Smitlaan, vormden samen een onweerstaanbare aantrekkingskracht.

Inmiddels is thuiskomen in Zeist voor mij een bijna dagelijkse routine geworden die zich meestal onopgemerkt voltrekt. Ik geniet vooral van het simpele ‘zijn’ en dat mijn herinneringen aan Zeist en de omgeving weer worden ververst en aangevuld... net zoals in Roussillon.