De Schimmelflat

7 juli 2024
tekst: Henny Fokkema; foto: Hans Hendrickx
 

“o- mijn vriend - deze wereld is niet de echte”
Hans Lodeizen (dichter)
                             

Afgelopen maandagavond organiseerde de SP Zeist voor raadsleden en pers een rondleiding in en rondom de flat op de Graaf Adolflaan in Kerckebosch. Marianne Junger (SP) heeft mij gebeld met de vraag of ik hierover misschien iets zou kunnen schrijven.

Als ik aankom op de Graaf Adolflaan is inmiddels een verrassend groot aantal raadsleden gearriveerd.  In de mooie bos- en lommerrijke omgeving worden we rondgeleid door leden van de bewonerscommissie, die een toelichting geven.  

De kelders zijn vochtig en vol schimmel. De inboedelverzekeraar heeft een bewoner medegedeeld dat hij zelf verantwoordelijk is voor de zorg voor zijn spullen. Hij kan de spullen maar beter niet in de kelder opslaan, is het advies. Het antwoord op de vraag waar de spullen dan wel opgeslagen kunnen worden, laat nog op zich wachten.

De galerijen zien er slecht onderhouden en verwaarloosd uit. De buitenmuren zijn her en der verzand. De koude lucht stroomt naar binnen. Het ventilatiesysteem is niet onderhouden en daardoor brandgevaarlijk. De liften werken regelmatig niet. Er is schimmeloverlast aan de buitenmuren van de hoekwoningen. De fietsenstallingen buiten zijn te klein, waardoor het overal een rommeltje is. Water op de balkons zorgt voor lekkage en houtrot bij onderburen. Een kapotte intercom wordt niet gerepareerd. Gezien de roestplekken in het hekwerk van het balkon is het niet verstandig om je aan het hek vast te houden of tegen het hek te leunen.

In één van de flats waar we binnenkomen ruikt het muf, in de badkamer hangt een schimmelgeur. De bewoner vertelt ons dat deze permanent is. “Ik leef in een krot”, “de keuken valt uit elkaar”, “het tocht door het hele huis”, “de aardlekschakelaar zit er wel, maar de stopcontacten hangen los en er zit geen randaarde op”.

In een andere flat is het hetzelfde laken en pak. Lekkage vanaf het balkon in de woonkamer. Vanwege de lekkage zijn de gordijnen inmiddels al 3 keer naar de stomerij gebracht. Het keukenblok is weliswaar vernieuwd, maar het muurtje ernaast staat er nog onaf bij. De bewoner maakt het niet goed, zij is er verdrietig over en overspannen van. “Het huis waarin je woont is toch een soort jas, een basis waarin je woont. Ik betaal 1000 euro huur in de maand, dan mag het toch wel een beetje op orde zijn en dat is het totaal niet”.

Sinds april 2023 heeft mevrouw Mom van de bewonerscommissie vier keer een gesprek gevoerd met de beheerder die voor de particuliere eigenaar het beheer en onderhoud uitvoert. Ondanks de gedegen en juiste voorbereiding hebben de herhaaldelijke gesprekken geen concrete verbeteringen of resultaten opgeleverd. “De beheerder bejegent ons alsof we lastige mensen zijn, achterlijke idioten die zeuren. We voelen ons zeer inadequaat verklaard,  niet gezien, laat staan gehoord”.

Hoewel de erbarmelijke toestand niet de verantwoordelijkheid is van een van de Zeister woningcorporaties is ook de gemeente Zeist meermalen op de hoogte gebracht van de situatie. Concreet, omdat de te kleine fietsenstallingen en de verwaarloosd uitziende omgeving wel tot de verantwoordelijkheid van de gemeente behoren.

Ik luister, luister, schrijf wat op, voel me machteloos. Na het zien en horen van zoveel narigheid denk ik aan de verzuchting van Hans Lodeizen: “Deze wereld is niet de echte”. Dit kan toch niet waar zijn! Wat we horen en aantreffen lijkt wel een film die in een andere tijd of op een andere plek speelt.

Maar wat we vandaag hoorden en bekeken blijkt vandáag en nú te zijn en ook nog eens heel dichtbij, in ons mooie dorp Zeist. Ik snap niet hoe dit kan?