Op weg naar volwassenheid

5 december 2021
tekst: Steven Spaargaren

In Nieuw Beerschoten zag ik op 10 november de film Le fils de l’Autre. Op de aankondiging stond “een hartverwarmend Frans drama uit 2012 van regisseur Lorraine Lévy”. Jongeren groeien op in een verscheurd land dat Israël heet. Is het een hartverwarmend drama? Dat doet mij denken toen ik op die leeftijd een half jaar naar Israël ging. Op weg naar volwassenheid.  

Net wanneer Joseph zijn dienstplicht bij het Israëlische leger wil starten, ontdekt hij dat hij niet de biologische zoon van zijn ouders is. Bij zijn geboorte is hij verwisseld met Yacine, kind van een Palestijnse familie uit de Westelijke Jordaanoever. Deze onthulling verandert het leven van beide families ingrijpend. Het dwingt hen hun eigen identiteit, waarden en overtuigingen vanuit een totaal nieuw licht te bekijken. We zien beelden hoe het begon in Haifa. Tijdens een Scud-aanval op Haifa heeft een verpleegster de baby’s verwisseld. Die onthulling komt pas veel later als Joseph in dienst wil. We zien het proces dat de ouders doormaken. We zien de ontmoeting van de jongeren in een totaal andere wereld. Ze verkopen ijsjes op het strand in Tel Aviv. We zien de tocht langs de muur op weg naar het dorp op de Westelijke Jordaanoever. We zien de moeders de communicatie op gang brengen door te bellen. Vrouwen spelen een doorslaggevende rol.

Na de middelbare school in Oegstgeest besloot ik op initiatief van mijn ouders een jaar naar het buitenland te gaan. Ik was toen achttien jaar en heb me aangemeld bij een internationale vredesorganisatie. Op de fiets vertrok ik op mijn verjaardag vanuit het ouderlijk huis in Leiden. Ik ging alleen op weg de volwassenheid tegemoet! De rivier de Rijn werd gevolgd en onderweg sliep ik in jeugdherbergen. Met mijn vader had ik de afspraak dat ik naar een alternatieve arts in het Zwarte Woud ging. Ik werkte in dat gezondheidscentrum in de tuin met twee Zweedse jongens.
Per trein ging ik in het nieuwe jaar naar Zwitserland: daar ontmoette ik de internationale groep. We gingen met de trein naar Italië en kwamen per schip in de havenstad Haifa aan. Het was vlak na de Zesdaagse Oorlog in Israël. Ik werkte drie maanden in de kibboets Nachshonim vlakbij de voormalige Jordanese grens. De kibboets is een speciale manier van samenleven. Ik heb er sinaasappels en mandarijnen geplukt en ik heb in de keuken gewerkt. In het weekend reisde ik door Israël, onder meer naar Jeruzalem. Met eigen ogen zag ik hoe verscheurd dit land is. Daarna ben ik nog naar de bezette gebieden de Westelijke Jordaanoever en de Sinaï gegaan, per bus of liftend! Ik zag de gevolgen van de oorlog in de Sinaï. Hartverscheurend. Ik was op weg naar volwassenheid.

Daarom kon ik mij zo goed herkennen in deze film. Ik herkende mij in deze jongens van achttien jaar. Het was inderdaad een hartverwarmend drama. Het conflict met de Palestijnen is nog lang niet opgelost. De oplossing moet van beide kanten komen. Dit conflict is één der langst lopende conflicthaarden ter wereld. Er zal bemiddeling van buiten moeten komen. Zoals Noorwegen dat inderdaad heeft gedaan.

Ik hoop dat meer mensen op de aankondigingen in Nieuw Beerschoten af komen. De filmclub zou ik willen bedanken voor dit werk. Ga vooral gewoon door!