Vier schoolpleinmoeders

14 november 2021
tekst en foto: René Scheffer

Het is al iets na 9.00 uur als ik tijdens mijn ochtendwandeling een school in Zeist-West passeer. Ik zie er vier bij de stoep staan en weet direct: “dit zijn schoolpleinmoeders!”. Mijn hart maakt een sprongetje en ik wil er als in een reflex direct bij gaan bij staan. Ik wil ze vertellen dat ik 8 jaar lang een tevreden schoolpleinmoeder was, uh vader, maar ik functioneerde vooral als moeder. Mijn vrouw is verre van een schoolpleinmoeder. Ik wil de vier moeders vragen of ik erbij kan staan voor een selfie en een blog. 

Hoe dichter ik bij hen kom, des te minder wordt mijn aandrang. Ze zijn jong, nog geen 35 denk ik. Ik ben nu 63, toen ik schoolpleinvader was tussen de 50 en 58 en de meeste moeders waren toen rond de 40 jaar. Veel Wendy’s toen, want die naam was rond 1970 populair. Deze moeders zijn anders, sprietig, dun. Niet de types die ik ken van mijn tijd en van de serie De luizenmoeder.

Ze kijken niet eens op als ik voorbij loop, ze zijn alleen met elkaar bezig. Het lijkt een heftig gesprek. De drie luisteren gebiologeerd naar die ene. Ik hoor ze de zin uitspreken ”en toen kwam ie nota bene bij me zitten, op de tweede rij nog wel, met die plofkop”. De andere moeders zie je denken: ”oh wat erg”. Met een gezicht zoals van de vervelende tantes toen het olifantenjong Dumbo werd geboren met die veel te grote oren. Ik loop door en maak op grote afstand twee foto’s. 

Het tafereel laat me niet meer los. Het was een episode in mijn leven, schoolpleinvader zijn. Geen onprettige episode, ondanks mijn onzekerheid in het begin. Menig schoolpleinmoeder en -vader van toen spreek ik soms nog. Bij De Griffel was er destijds een mooie mix van alle lagen van de bevolking, daarom toen onze bewuste keuze.

Diezelfde middag loop ik door mijn buurt in Brugakker. Ik collecteer voor de Alzheimer Stichting. Wat is het leven aan het einde meer dan herinneringen, mijmer ik. Een vage of minder vage terugblik op fases van vroeger. In mijn geval die bij de gemeente Zeist, de korfbalcarrière, de militaire dienst, het schoolplein, de visseizoenen, het gezinsleven vooral en “het nu” wat dan verleden is. Maar hoe gaat dat bij Alzheimer. Zijn er dan überhaupt nog flarden van herinneringen of is er niets? Ik weet het niet. Ik geniet daarom nu al maar vast van al mijn herinneringen en toekomst.

En die vier schoolpleinmoeders? Het laat me niet los. Ik wandel deze week wel weer een keer langzaam langs, kijken hoe de vlag er dan voor staat.