Een enkele regendruppel boven Zeist

5 juli 2022
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay

Op een vroege ochtend sta ik op de Slotlaan en kijk omhoog naar een bewolkte hemel boven Zeist. Grijze jachtige wolken schuiven in elkaar, vergrijpen zich aan elkaar, in een haast woeste en agressieve strijd om de hemel en het weer. Sommigen in de aanval, maar de meesten, zo lijkt het, op de vlucht.

Als ik lang genoeg omhoog kijk, mij verdiep in vormen en contouren, valt mijn oog opeens op een enkele kleine, minuscule, doorzichtige regendruppel, ergens onderaan die wolken, die zich met alle kracht en cohesie vastklampt, maar dan plotseling toch loslaat en valt.

Ik realiseer mij dat dit ongelofelijk klinkt, haast niet te bevatten, nogal vreemd, zelfs absurd. Maar ik zie hem daar toch echt, heel helder en duidelijk. Eerst nog traag, haast aarzelend, maar naarmate de zwaartekracht steeds meer vat op hem krijgt, steeds sneller.

Ondanks een aanwakkerende bries uit Noord tot Noordwest, ontelbare onzichtbare stofdeeltjes die onderweg zijn pad blokkeren, valt de regendruppel in een loodrecht klievende lijn naar beneden. Niet precies boven mij, maar het scheelt niet veel. Ik probeer niet met mijn ogen te knipperen, hem geen moment uit het oog te verliezen. Blijf hem volgen zeg ik tegen mijzelf, hoor ik mij dwingend fluisteren. Maar des te dichter de druppel op mij toekomt, des te moeilijker kan ik hem onderscheiden. Ben hem zelfs even kwijt, uit het oog verloren. Zou hem waarschijnlijk nooit meer terugzien, als niet net op dat moment de zon voor even vanachter de wolken verschijnt en de druppel een fractie van een seconde doet schitteren, net voordat deze de grond raakt. Als een vallende ster, waarvan de ziel nog voor een laatste keer oplicht, voordat deze sterft.

Dan slaat de druppel stuk op de straat, lijkt nog even op te willen veren, maar zakt dan toch levenloos in elkaar. Vervloeit, verdampt, en stijgt op.