28 februari 2021
tekst en foto’s: Ruud Vermaase
Sigarenboer. Dat klinkt zo lekker ouderwets en doet je denken aan roerige tijden van Sjakie Swart, Rinus Israël en Tonny van der Linden. Een beetje recalcitrant ook: sigarenboer. Elke zaterdag besluit ik mijn ronde door het prachtige nieuwe winkelcentrum De Clomp met een bezoekje aan Hennie en Jan, de plaatselijke ‘sigarenboer’. Wat hij natuurlijk al lang niet meer is. Het is een postkantoortje waar je ook nog terecht kan voor kantoorartikelen, staatsloten, ansichtkaarten, tijdschriften, boeken, snoep en wat brocante. En kranten dus.
Als visite zich verbaast dat er nog echte papieren kranten bij mij thuis op tafel liggen, antwoord ik altijd: ‘’Ja hoor, koop ik elke zaterdag bij mijn sigarenboer hier op de hoek.” Dat klinkt vertrouwd, mannen onder elkaar, maar ook geheimzinnig. Zoals je tijdens de vakantie er stiekem tussenuit knijpt bij je gezin om in een smal straatje van een Toscaans dorpje de Gazetta dello Sport te lezen met een superklein espressootje. In je eentje…
Trouw koop ik wekelijks bij Jan mijn zaterdagkrantje. In vakantietijd ook wel eens een Elsevier, een Oor en puzzelboekjes. Soms ook een staatslot als de sterren goed staan. Al jaren beheer ik ook de sigaren van het elftal waar ik in speel. Als niet-roker vertrouwen ze mij die taak toe, er is geen gevaar dat ik ze stiekem doordeweeks weg paf. Bij een gewonnen wedstrijd ga ik met de sigarendoos rond en neem er zelf ook eentje. Een mooie traditie. Met een biertje in de linker- en een sigaar smeulend in de rechterhand analyseert het tenslotte een stuk deskundiger.
Met deze verantwoordelijke vrijwilligerstaak kan ik op de aandacht van Jan rekenen. Met veel elan presenteert hij een fijn nieuw doosje kleine Olifantjes dat ‘net-is-binnengekomen’. Met zijn duimnagel snijdt hij het zegel open en laat mij de aroma van de keurig in het gelid liggende sigaren opsnuiven. Zelfs als niet-roker is de verleiding niet te weerstaan. Niet zelden ben ik met een veel duurder dan gedacht kistje in mijn sporttas naar de club gefietst. Succes verzekerd.
Ik schrijf dit stukje in de lockdown. De winkel van Hennie en Jan is gesloten. Nee, hij is toch open, louter voor de post terwijl dat helemaal niet hoeft. De oneerlijkheid van een lockdown kan ik niet beter in beeld brengen. Met heel veel tegenzin koop ik momenteel mijn krantje bij de klantenservice van de AH. Zonder praatje, zonder vreugde, zonder verleiding…
 |
Ruud schreef eerder: Mediterrane sferen binnen handbereik |
 |
Meer over winkeliers: Weet waar je koopt... |
 |
Volgende column: Het kantoorjasje |