Geen pijn meer

26 november 2023
tekst: Ruud Vermaase en Arend Postma; foto: Marco Merckx

Sinds Ruud Vermaase naar Doorn is verhuisd mailt hij met Arend Postma over de voors en tegens van Doorn versus Zeist. In deel 12: sport en blessures.
 

Doorn, 15 november

Ha Arend,

Ik weet dat jij je oude lichaam nog regelmatig door de bossen weet te sleuren. Verstand op nul en op een aangenaam tempo door de Zeister Bossen rennen, joggen of hobbelen. Ongetwijfeld lekker als je het weer hebt gedaan…

Eenzaam rennen door een bos heeft mij nooit zo aangetrokken. Liever ren ik achter een balletje aan op een kunstgrasveld, samen met andere mannen die dat ook leuk vinden. Leuker in ieder geval dan in alle eenzaamheid te werken aan een gezond lichaam en geest.

De laatste fysiotherapeut die ik in Zeist consulteerde, en geloof mij dat zijn er de laatste tien jaar heel veel geweest voor elke denkbaar lichaamsdeel, tipte mij om gewoon te blijven hockeyen. “Ruud, ik kan je wel een lijstje met oefeningen meegeven, maar als je twee keer in de week achter een balletje aanrent, dan doe je al die oefeningen ongemerkt.” Hij verzekerde mij dat alle pijntjes die ik had vanzelf over zouden gaan. En dat klopte, ik voelde mij weer als herboren. Tot een paar weken geleden.

Voor het eerst in Doorn stapte ik bij een fysiotherapeut binnen. En voor het eerst fluisterde een fysiotherapeut tegen mij ‘dat-het-misschien-wel-beter-was-om te-stoppen-met-hockey’. Alle fysio’s in Zeist wezen naar mijn borst als ik weer eens aanklopte met een pijntje en beloofden steevast op een jongensachtige toon: ”Ruud, ik zorg dat je weer op het veld staat”. Dat vond ik altijd lachwekkend om te horen, alsof het ging om een vermaarde speler die de eer van het land moet gaan redden op een aanstaand WK.

Maar hier in Doorn hoorde ik de verlossende (?) woorden. Toch wil ik dat wel even bij jou checken Arend. Doorn wordt het Groene Graf genoemd. In dat imago passen geen jolige hockeyers van over de 60. Wellicht rolt dat advies ‘om-te-stoppen’ hier eerder uit de monden van een fysio.

Desalniettemin behandelt hij me nu al een paar weken voor al mijn pijntjes aan knieën en enkels. Daarbij ontdekte ik dat hij de eerste fysiotherapeut is die mij géén pijn doet. Dat was in Zeist wel even anders. “Ontspan!” hijgde een fysio in mijn nek terwijl ik op mijn buik lag en hij (of zij) mijn benen in richtingen duwde en trok waarvan ik niet vertrouwde of dat wel kon.

Maar met die pijnlijke behandelingen keerde ik telkens weer terug op het kunstgras. Daaraan denk ik wel aan als ik hier in Doorn aangenaam wordt gemasseerd en het apparaat met ultrageluid zachtjes glibberend door een gel over mijn enkel snort. Uit de verborgen speakers klinkt zachtjes hemelse muziek.
 

Zeist, 18 november

Ruud, “Doorn het Groene Graf”, daar kom ik later op terug.

Eerst jouw bijna minutieuze weergave van mijn hardloopactiviteiten op zondagmorgen in de Zeister Bossen. Dan heb je het wel over die aerodynamische en atletische buitenkant die onderweg is naar Austerlitz en terug en er soms een heel rondje Driebergen van maakt.

Want op hetzelfde moment is er ook een binnenkant die zich met heel andere onderwerpen bezighoudt. Bijvoorbeeld: in de wetenschap dat drank niet alle problemen oplost troost ik mij met de gedachte dat het lichaam tijdens het sporten bijna tot een compleet drugslab omgebouwd wordt. Dit weet ik natuurlijk dankzij Google, want die zegt:

Tijdens het sporten komen er verschillende hormonen vrij. Testosteron, oestrogeen, cortisol, insuline en adrenaline bijvoorbeeld. Er komen ook drie 'gelukshormonen' vrij: endorfine, serotonine en dopamine.

Terwijl het drugslab in mijn lichaam zijn werk doet dwalen mijn gedachten af en denk ik aan de wolf die hier al een paar keer gesignaleerd is. Hoewel ik een groot voorstander van dit fraaie dier ben, speelt wel steeds in mijn hoofd: wat doe ik als ik ineens oog in oog met hem sta? De theorie ken ik onderhand wel uit krantenartikelen: niet aankijken en heel hard schreeuwen. Maar is dat voldoende voor mijn dagelijkse praktijk? Want ik ben al geen held met honden als ze aangelijnd zijn en al helemaal niet als ze loslopen. Een wolf die niet aangelijnd is dan voor mij wel de overtreffende trap. Via angst produceert het lichaam ook nog een keer adrenaline en dat vind ik dan weer heel positief, hoe het ook afloopt.

Een andere voor mij adrenalineverhogende factor is het links of rechts lopen. Omdat ik altijd rechts loop wil er nog weleens een discussie ontstaan met mij tegemoetkomende wandelaars en hardlopers die links lopen. Ik ben van mening dat zij aan de kant moeten omdat ik rechts loop, maar daar zijn we het niet altijd over eens - Donald Trump ziet de hele wereld als spookrijders.

Als ik dan zondagmorgen thuiskom van het hardlopen worden alle in het drugslab opgebouwde stoffen vrijgegeven. In combinatie met het eerste kopje koffie van de dag is dat de beloning waar ik het uiteindelijk voor doe, het geschenk!

Het klinkt een beetje macaber, maar “Doorn het Groene Graf”, daar is niks mis mee en een beetje “The way to paradise”. Dat al die bejaardenfabrieken aan de Arnhemse Bovenweg in Zeist dat ook in hun achterhoofd en verdienmodel op zouden nemen is misschien niet eens zo’n slecht idee.
 

Doorn, 24 november

Ha Arend,

Renners, maar ook skaters en fietsers, zijn geen gelukkige combinatie met honden. Aangelijnd én niet-aangelijnd.

En ach ja. Dat links of rechts lopen. Daar in Brugakker, waar ik woonde, zijn er nogal wat plekken waar geen stoep is dus waar je wel op het fietspad moet lopen. Er zijn van die opgefokte idioten die 'Fietspad!' roepen als ze je voorbijflitsen na eerst doordringend te hebben gefietsbeld. Uiteindelijk had ik een ad rem antwoord bedacht en riep ik terug: “Dus geen racebaan!”

Jouw reactie doet mij meer pijn dan je ooit zult vermoeden. Ik had gehoopt dat je jouw hardlopen zou relativeren, maar je stipt zelfs ‘gelukshormonen’ aan die kunnen optreden tijdens het hardlopen. Zo’n ‘Runner’s High’ heb ik slechts één keer in mijn leven meegemaakt. Maar ik droom er nog wel eens over. Een aangename droom, geen akelige nachtmerrie. Het gebeurde op een mooie zomeravond in 1994 toen ik moest hardlopen als revalidatie van een gescheurde achillespees (mijn eerste serieuze hockeyblessure). Rennend door Leiderdorp besloot ik toen ik bijna weer thuis was nog een rondje om de nieuwbouwwijk heen te rennen…

‘Gelukshormonen’ ervaar ik nog louter bij mijn eerste biertjes na een training of een wedstrijd. Om daarna oneindig door te gaan. Maar die ‘High’ ga ik dus binnenkort missen…

Ach Doorn, met zijn zachtmoedige fysio’s.