Het feestje van grofvuil

21 mei 2023
tekst: Ruud Vermaase en Arend Postma; foto’s: Ronald Camstra

Ruud Vermaase is naar Doorn verhuisd en mailt nu met Arend Postma over de voors en tegens van Doorn versus Zeist. Deze week vergelijken ze de beide afvalbrengstations.
 

Doorn, 26 mei 2023

Ha Arend,

Hier in Doorn heb ik het vakantiegevoel nog steeds stevig in mij. Alles op loopafstand, ik heb mijn fiets nog niet uit het schuurtje gehaald. Naar hockey met de bus. Meteen de eerste keer stress toen ik net in de laatste bus 50 terug kon springen na een training op Phoenix. Maar onze barman Charles heeft mij inmiddels gerustgesteld. Hij brengt mij thuis, mocht het uit de hand lopen.

Waar ik zeer gelukkig mee ben, is dat ik tot 2025 mij kan legitimeren als Zeistenaar. Dat jaar moet ik pas mijn rijbewijs verlengen en zal op mijn rijbewijs de woonplaats wijzigen in Doorn. Waarom zo gelukkig? Nou, hier in Doorn zijn ze reuzestreng bij de milieustraat. De site nodigt totaal niet uit om eens gezellig langs te komen. Iedereen die verhuist weet hoe gelukkig je wordt van elk ritje naar het grofvuil. Ik deed er wel eens drie op één dag. Gezellige en behulpzame medewerkers wijzen je de weg, je voelt je meer dan welkom. Maar ze helpen niet met sjouwen (Arbowet)! Een keer heb ik goede sier gemaakt bij een vrouw door haar te helpen een ijskast in een afvalcontainer te sjouwen. Uit dankbaarheid vloog ze mij om de hals, maar ze schrok hier zelf van en excuseerde zich. Hoe mooi is dat!

Dus als ik naar Zeist kom, zal dat met een volle achterbak zijn om die eerst even af te voeren bij mijn vertrouwde adresje. Zo hou ik mijn 10-strippenkaart van Doorn nog even blanco! 
 

Zeist, 28 mei 2023

Hoi Ruud,

Hou dat vakantiegevoel nog maar even vast Ruud, want het is wel een geschenk uit een hemel die steeds grilliger aan het worden is. Bovendien worden momenten van geluk - helaas - alsmaar korter en die moet je dus koesteren en tot de laatste druppel uitwringen.

Een mooi voorbeeld hiervan is, hoe jij een vrouw behulpzaam bent met een ijskast naar de afvalcontainer sjouwen en hoe dat eindigt in dankbaarheid - niets is onweerstaanbaarder dan de onschuld van een dankbare vrouw.

Ik ben van mening dat de dankbaarheid en de daarbij behorende onschuld die jou ten deel viel in het industriële decor van de milieustraat in Zeist, een krachtig en ontroerend statement in vetgedrukte kapitalen is. Daarom, hoe langer jouw 10-strippenkaart blanco blijft hoe meer kans op herhaling van dit unieke moment.

Daarnaast is het zoals je zelf al aangeeft: elke rit naar het grofvuil kan een geluksmoment opleveren. De kans op zulke ritten is groter naarmate de leeftijd vordert omdat je steeds vaker afscheid van je aardse bezittingen moet en gaat nemen. Als (bijna-)pensionado’s moeten wij dat als een pluspunt van het ouder worden beschouwen - die VitaePro laat ik nog maar even staan.

Ik kan mij er alles bij voorstellen dat je na het sporten de tijd en het exacte aantal biertjes uit het oog verliest. Gelukkig is er dan barman Charles als de professional die zijn klanten door en door kent - mijn bewondering voor vakmanschap kent geen grenzen. Maar hoe mooi zou het zijn als een 24/7 OV jou bij de Phoenix bushalte in Zeist oppikt en je voor de deur van jouw huis in Doorn aflevert? Het zou de regio oneindig maken!

Arend
 

Doorn, 31 mei 2023

Ha Arend,

Ik heb een test gedaan bij het grofvuil. Overigens kom je dan langs het gehucht Palmstad, een naambordje dat mij nooit was opgevallen de afgelopen 30 jaar. Zoals ik gewend was, reed ik spontaan naar de milieustraat van Doorn. Misschien valt de strengheid mee en zijn ze alleen op papier zo streng. Ik arriveerde 12.15 uur. Een vriendelijke medeburger wees mij op een file waarin ik moest aansluiten en wachten tot 12.30 uur. “Ze zijn nu aan het lunchen.”

Ik raakte aan de praat met hem. Een keurige man op leeftijd (mijn leeftijd dus) met een overhemd en lamswollen trui daaroverheen. Zoals ik heb ontdekt de traditionele klederdracht in Doorn. Ook als de mussen van de dakgoot beginnen te vallen, het kan toch best wel fris zijn in de schaduw met dat verraderlijke noorderwindje. Oude botten koelen snel af…

Ik wees op het prominent opgehangen waarschuwingsbord met ‘Alleen op afspraak.’

“Zijn ze streng daarin?” “Nee”, antwoordde hij, “als je iets hebt waarmee je een of twee keer op en neer loopt, is het geen probleem”. Die woorden had ik gelezen op de site en wees nu toch wel lichtelijk ongerust op mijn auto. “Vinden ze dat oké?” Mijn achterbak lag vol met gesneuvelde IKEA-kastjes, wat resthout en een regenpijp die per ongeluk was meeverhuisd. “Dat gaan ze niet goedvinden”, vreesde hij en keek daar zeer bezorgd bij.

Conflict vermijdend zoals ik ben, draaide ik mijn auto uit de file en toerde naar mijn vertrouwde adresje in Zeist. Met een boterham in de hand wuifde een jongen bij de slagboom, na een vluchtige blik op mijn rijbewijs, mij vriendelijk door de slagboom heen en was ik 20 tellen later mijn vrachtje kwijt. Handig zo’n ‘verouderd’ rijbewijs.

En weet je Arend, hoe gelukkig jullie in Zeist moeten zijn met meerdere goede autowasstraten? Zo’n Carwash XXXL? Waar je eindeloos kunt stofzuigen om alle hondenharen weg te krijgen. En waar je banden weer op de juiste spanning te krijgen. Ook die heb ik nog niet kunnen vinden binnen onze grenzen. Een Doorn in ’t oog…