Uit de comfortzone

"Je wilde toch echt zelf uit je comfortzone stappen", denkt Jurian bij zichzelf terwijl hij behoorlijk gespannen op zijn date zit te wachten op het terras van café de Colonel. Onlangs heeft hij zich aangemeld voor Buddy to Buddy, een project dat inwoners koppelt aan vluchtelingen, en is hij gematcht aan Marharyta uit Oekraïne. 

19 oktober 2024
tekst en foto: Jurian Vernooij

Je wilde toch echt zelf uit je comfortzone stappen, dacht ik bij mezelf terwijl ik behoorlijk gespannen op mijn date aan het wachten was. Onlangs had ik mij aangemeld voor Buddy to Buddy, een project dat inwoners koppelt aan vluchtelingen en inmiddels in zo'n 20 gemeenten actief is. 

Samen met je 'buddy' doorloop je een traject van 4 maanden, waarin je gezamenlijke activiteiten onderneemt. En nu was het tijd voor de eerste 1-op-1 ontmoeting bij café de Colonel, nadat we tijdens de eerdere openingsavond waren 'gematcht'. 

Klokslag 11 uur komt ze aangelopen, waarna ze vriendelijk haar hand uitsteekt om me te begroeten. Ze heet Marharyta, een 37-jarige vrouw uit Kharkiv (Charkov) die 2 jaar geleden met haar man en zoon is gevlucht voor de oorlog in Oekraïne en nu woont op de opvanglocatie bij Dijnselburg. Van een gebombardeerde miljoenenstad naar een dorp waar je een kanon kunt afschieten. Een groter contrast is bijna niet denkbaar. 

We praten zoveel mogelijk in het Nederlands, en dat gaat haar wonderwel heel behoorlijk af. Haar vriendelijke oogopslag en zachte stem hebben iets ontwapenends. "Nederlanders lachen veel vaker dan Oekraïners. En als ze iets leuk vinden of bijvoorbeeld grappig, dan spreken ze dat uit", antwoordt ze op mijn vraag naar de onderlinge verschillen. "Leuk om te weten", reageer ik lachend, waarna ik me besef dat beeld meteen onbedoeld te hebben bevestigd. Vele onderwerpen passeren vervolgens de revue: de 24-uurs supermarkten in Kharkiv, Oekraïense soep (Borsjtsj), de woningnood in Nederland en uiteraard het onvermijdelijke: de oorlog. 

"Toen de bombardementen op Kharkiv begonnen moesten we vluchten in een schuilkelder. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Mijn zoon van 7 heeft me de hele nacht omarmd en verteld dat alles goed zou komen", vertelt Marharyta zichtbaar aangedaan. "En dat hij op zo'n jonge leeftijd onvoorbereid mee moest naar een onbekend land was heel moeilijk. Hij wilde niets van Nederland weten, alles was verschrikkelijk. Pas nu begint hij een klein beetje aan het idee te wennen". Het ontroert me en tegelijkertijd besef ik me dat je het pas echt kunt begrijpen wanneer je zelf in zo'n situatie zit. 

Na ons terrasbezoek wandelen we nog even door het Wilhelminapark. Ik vertel dat ik best zenuwachtig was voor deze ontmoeting en het deelnemen aan dit Buddy to Buddy-project een ferme stap buiten mijn gekoesterde vertrouwde bubbel is. En opeens zie ik daar een heuse Oekraïense lach op haar gezicht verschijnen. "Ik begrijp het Jurian. Maar ik ben al 2 jaar buiten mijn comfortzone!" Touché, een beter lesje in relativeren had ik vandaag niet kunnen leren. Met dank aan Buddy to Buddy. 

Naschrift: Grappig toeval. Mijn buddy Marharyta is bij aankomst in Zeist direct Zeister Instagram accounts gaan volgen, en blijkt al eens meegedaan te hebben aan een fotowedstrijd van ZeisterMagazine.