Een marmot van 1400 gulden

16 maart 2020
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay
 
Voorlopig is dit mijn laatste kroegverhaaltje. Ik hoop vanaf 6 april weer flink met iedereen te kunnen proosten op een goede afloop. Zorg goed voor elkaar!

We staan buiten aan een sta-tafel bij het gezellige café Sherlock op de Steynlaan in Zeist.

Een man vertelt:

"Vandaag was ik bij de apotheek om medicijnen te halen voor mijn dochter. Zegt die dame achter de balie: nou meneer, dat zijn wel erg dure medicijnen, zal ik de goedkopere versie maar meegeven? Ik kijk dat mens vuil aan en zeg: Mevrouw kunt u soms in mijn portemonnee kijken? Dit is voor mijn dochter ... mijn kind! Dus ik wil de allerbeste medicijnen!"

Een tweede man hoort dit;

"Tja, voor je kind doe je alles, hè? Maar eh ... dat wist ik niet joh, van je dochter?! Wat vervelend!"

"Ze is net geopereerd en nu maar afwachten. Rotziekte!

Vijfentwintig is ze"

"Tjonge ... Hey man, da's echt klote! Ik snap je hoor ...

Ja echt hè ... ik snap je! Voor je kind doe je alles! Waar bemoeit dat mens zich mee!"

Er volgt een hoop gemompel en bijval van andere aanwezigen en wat ongemakkelijk geschuifel. De tweede man is even stil en vervolgt dan:

"Zal ik je eens een verhaal vertellen?

Ik heb ooit een marmot gehad van 1400 gulden!

Een zucht van opgelucht gegniffel is te horen in het kleine gezelschap. "Een bionische marmot!" roept iemand.

De tweede man vertelt verder: "Toen m'n dochter een jaar of acht was, wou ze zo'n ... hoe heet zo'n ding... een Marmot toch? Dus die kreeg ze. Laat ze 't kreng een keer uit d'r handen vallen ... hangt z'n ene pootje opeens wat slappies.

Wat een verdriet! Dus ik naar de dierenarts. Wat denk je? Die zet er een metalen plaatje in ... Achthonderd gulden! Voor zo'n plaatje (duim en wijsvinger geven 1 cm aan) voor een marmot! Maar dat is nog niet alles. We hadden ook kippen en op een gegeven moment besluit ik om de marmot in het kippenhok te laten slapen.

Ik bouw een warm hutje voor 'm, met stro, zodat ie de winter door komt.

Midden in de winter, kom ik 's ochtends vroeg in de vrieskou een keertje buiten, is dat hutje helemaal omgevallen en legt dat beessie zóóó! (Hij tilt zijn handen in de lucht en trekt een gekke bek) Stijffff bevroren! Dus ik denk laat ik 'm maar begraven.

Ik pak een schoenendoos, beessie er in, deksel d'r op en ik roep mijn dochter. Die vraagt verdrietig of ze nog even mag kijken, dus ik til het deksel op. Wat denk je?? Kijkt het beest me met één oog aan en zwaait met één ... ja dat éne bionische pootje, in de lucht. Hij was helemaal niet dood!

Dus húp, ik weer naar de dierenarts. Die doet allemaal folie om z'n lijer en houdt 'm drie dagen! Zeshonderd gulden moest ik betalen!

Da's dus inmiddels Veertienhonderd gulden ... voor een MARMOT!

Maar ja ... voor je kind ... Al zijn het je laatste centen ... Daar doe je alles voor!

Hey en nogmaals ... heel veel sterkte en ik hoop maar dat het snel beter gaat met je dochter!"

En dan is het 6 uur, op deze gedenkwaardige 15 maart 2020. We nemen voorlopig afscheid en dus geen biertje meer ...

 

Volgende column: Maandelijks luchtalarm