Een Gouden Trofee

5 maart 2022
tekst en foto: Marijn Knevel

Als ik in mijn kantoor zit overzie ik het schoolplein en een stukje van de centrale hal van WereldKidz Op Dreef. Ik vind het leuk om naar buiten te kijken, want er gebeurt natuurlijk van alles. Soms denk ik achter mijn ruit onzichtbaar te zijn, maar de anderen zien mij ook.

Bij het naar binnengaan na een pauze zie ik een leerkracht naast de mat van de buitendeur in de hal naar de grond kijken. Ze reikt naar het informatiebord dat naast de deur hangt en pakt 2 flyers die ze vervolgens gebruikt om iets van de grond te pakken. Aha, er ligt poep. Er staat een meisje wat gegeneerd mee te kijken en geeft een van haar schoenen aan een klasgenootje die ernaast staat. De rest van de 27 leerlingen van groep 7/8 zitten alweer in de klas rustig te eten en waarschijnlijk het jeugdjournaal te kijken. Het is vervelend, maar ja met een school dat middenin park Vollenhove ligt kan dat natuurlijk gebeuren. Het klasgenootje loopt met de schoen naar buiten, zoekt een stokje en begint boven de put de onderkant van de schoen met aandacht schoon te maken.

Dat ging vroeger wel anders. Een paar jaar geleden zou er een hele ophef zijn ontstaan. Dan was er een groep omheen blijven hangen. Ze hadden elkaar aangestoten en lachend gewezen, terwijl ze dingen riepen, zoals ‘Whajoo, sukkel!’. Ze hadden het daarna ook niet los kunnen laten door na schooltijd te pesten of niet samen willen werken tijdens een opdracht in de klas, want ‘ze stinkt!’. Als de leerkracht had gevraagd of iemand zou willen helpen met schoonmaken, dan had iedereen de handen er vanaf getrokken. ‘Ja, daag!’ en ‘Dat is toch vies, juf!’.

Ja, dát weet de juf zelf ook wel! Dit is niet het eerste poepincident dat we in de afgelopen 5 jaar hebben meegemaakt en het zal ook zeker de laatste niet zijn. Twee jaar geleden had iemand een voetbal in de wc gelegd en daarbovenop een mooie drol gedraaid. Zoiets hadden we nog nooit meegemaakt. Wij ontvangen wel eens leerlingen met een flink verleden. Doordat ze in een stabiele, veilige omgeving komen ervaren ze eindelijk de ruimte om een opgelopen trauma te verwerken. Dat kan soms bijzonder gedrag veroorzaken. Of dat in dit geval zo was? Ontlastingheisa op basisscholen is niet wijk- of dorpbepaald.

Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik in Vathorst (Amersfoort) ook wel eens de bruine muren in de jongenswc groep 8 weer wit heb moeten krijgen. We zijn er uiteindelijk toch niet achter gekomen wie de dader was, maar het moest wel opgeruimd worden. Diezelfde leerkracht heeft toen, gepantserd in blauwe vuilniszakken en ondersteund door de leraarondersteuner, kokhalzend de boel weer in orde gemaakt. Want tja, dit laat je niet liggen voor de schoonmaak? Met diep respect heb ik hen tijdens de kerstborrel een Gouden Trofee uitgereikt. Het was een papieren bordje met daarop een piepschuime bal en daarop een drolletje gemaakt van kleuterklei. Alles mooi goud geschilderd. Dat doe ik wel vaker. Om te ventileren, aandacht te geven aan luchtige dingen en vooral te relativeren. Het maakt ons werk minder zwaar in sommige tijden. Vorig jaar heb ik bijvoorbeeld een Gouden Wattenstaafje uitgereikt aan een leerkracht die in dat jaar ruim 30 keer een PCR test had laten doen om weer naar school te kunnen en voor de klas te staan.

Maar goed, nu stond dus een leerling, zonder tegensputteren, de schoen van haar klasgenoot schoon te maken, terwijl de leerkracht de grond met een sopje boende. Andere leerlingen in de klas. Het meisje zwaaide met een rood hoofd even giechelend naar mij (oh ja, zij kunnen mij ook zien) en de leraar en ik steken met een lach een duim naar elkaar op. 

En dat was dat. 

De tijd van voor schut zetten is niet meer. We hebben het met elkaar besproken en zo willen we niet zijn. Wat er ook gebeurt, we lossen het samen even op. Om dat te weten en te ervaren is voor een leerling zo fijn. Een gevoel van blij en trots gaat door mij heen. Ik weet wat er onder dit kleine gebaar schuil gaat. Een leerkracht die haar leerlingen laat zien en voelen dat ze er voor hen is. Altijd. Het is de betrokkenheid en verbinding die we in onze minimaatschappij hebben. We accepteren elkaar. Niet voor wat je overkomt, maar om wie je bent en wie je hier mag zijn. Ook hier in Vollenhove.