12 oktober 2024
tekst en foto’s: Arnie Della Rosa
Je kent vast het gevoel dat je als klein kind op het strand, in een winkel of pretpark loopt en zo onder de indruk bent van alles om je heen dat je alles en iedereen vergeet. Dan is daar het moment dat je tegen je vader of moeder roept: “kijk daar eens wat mooi”. Je draait je hoofd met ogen vol van enthousiasme, vreugde, vuur en bewondering naar hen toe. Maar dan? “Papaaaaaaaa, mamaaaaaaaa, waar zijn jullie??”
Nou, dat gevoel van paniek bekroop mij als bijna 68-jarige een paar maanden geleden op begraafplaats Bosrust in Zeist. Mijn moeder en vader overleden respectievelijk in 1995 en 2003. Zij wilden eigenlijk gecremeerd worden maar wij als kinderen en met name ik haalde hen over zich te laten begraven. Ik wilde hen kunnen bezoeken en cremeren was zo definitief. Destijds zat ik ook bij de bedrijfsbrandweer en had een hekel aan vuur. Mijn ouders lieten zich door deze argumenten overhalen en onder voorwaarde dat wij beloofden het graf netjes te blijven onderhouden gingen zij akkoord.
De eerste jaren na hun dood ging ik regelmatig naar hun graf, maar met de jaren werd die behoefte en het verdriet minder en de acceptatie van hun verscheiden meer. Regelmatige bezoeken en met ze praten op verjaardagen, hun trouwdag, overlijdensdata of gewoon tussendoor werden minder en vervielen naar één keer per jaar en later eens in de …. jaar. Tot ik in mei dit jaar een drang voelde hen weer eens te bezoeken. Ik wist waar ze samen bij elkaar lagen en dus liep ik zelfverzekerd naar het pad en de boom waar zij volgens mij lagen. Onderweg tussen de graven door zag ik nogal wat oud bekenden liggen en groette hen. Als je zo tussen graven doorloopt en de leeftijden ziet waarop mensen overleden zijn besef je hoe kort het leven kan zijn en dat hebben mijn Saskia en ik meerdere malen aan den lijve ondervonden.
Aangekomen op de plaats waar mijn ouders zouden moeten liggen zochten mijn ogen hun graf. Ze lagen daar niet. Hoe kan dat nou? Weer terug naar het hoofdpad en ik moet hier toch naar links, dan tweede pad naar rechts, 50 meter verder een pad oversteken en dan tweede graf links onder een hele mooie dikke granieten dekplaat, daar moeten ze liggen. Weer niets. Ik begin paniekerig en gehaast over de paden heen en weer te lopen, van naar links en rechts kijkend met het zweet op mijn voorhoofd, steeds gehaaster en radeloos. Zijn ze tijdens de naamwisseling van de begraafplaats verhuisd of hebben ze hun graf geruimd? Dat kan toch niet! Wij hebben ze indertijd op de Begraafplaats Zeist begraven en deze heeft nu de naam Zeister Bosrust, maar ze zullen toch niet………. Ik ging steeds grotere cirkels lopen en jeetje wat veel bekenden liggen hier, hé Gijs ik miste je al een tijdje. Hier ben je dus.
Twee dames, die bij een graf bezig waren en mij al een paar keer langs zagen stieren, merken mijn onrust en zagen de radeloosheid in mijn ogen, en vroegen: “kunnen wij u helpen?” Ik zei “Ik ben mijn ouders kwijt!”. Zij adviseerden mij naar het kantoor van de beheerder te gaan en dat deed ik maar, al had ik daar door het hele gezoek niet aan gedacht.
De dame in het kantoor vertelde mij dat ik als rechthebbende van het graf vóór het ruimen een brief krijg over de mogelijkheid voor het verlengen of opzeggen van het grafrecht. Na in het systeem gekeken te hebben vertelde ze mij dat de grafrechten op 14 maart 2025 zouden verlopen en zij gaf mij een plattegrond met plaatsaanduiding van het graf. Ik bedankte haar en met plattegrond in mijn hand liep ik dezelfde weg weer terug. De twee dames groetend en roepend “ze liggen er nog hoor” liep ik opgelucht naar het graf dat lag op de plaats en onder de boom waar ik dacht dat het zou moeten liggen maar net in een ander pad. Pffffffff!
Na mijn verontschuldigingen aan mijn ouders over mijn lange afwezigheid heb ik het graf netjes schoongemaakt en een rode rododendron neergelegd. Rood is de kleur van de “Liefde” en geel van de “Hoop”, zeiden mijn ouders altijd en op beider begrafenis hebben wij dan ook rozen in beide kleuren rijkelijk over hen uitgestrooid. Na nog wat met ze gesproken te hebben en beloofd snel weer terug te komen ben ik vol van deze ervaring naar huis getogen om mijn lief over dit avontuur te verhalen.
Vorige week viel de brief met als onderwerp “Afkoop grafrecht” van de gemeente Zeist op de deurmat en ik kan je vertellen dat dat even slikken was. Het grafrecht voor 20 jaar verlengen kost € 2.887,00 + verplicht onderhoud € 1.058,00. Onderhoud? Ze liggen onder een dikke plaat, wat valt daar aan te onderhouden?
Maar ja, zoals gezegd, wij hadden het onze ouders beloofd, en beloofd is beloofd. Ze blijven daar nog zeker tot mijn 88ste levensjaar liefdevol samen met vaker bezoek liggen.
|
|
|