1 maart 2018
tekst: Koos Janssen; foto’s: Hetty van Oijen
De eerste keer dat ik voet zette op Beukbergen, was zo’n twaalf jaar geleden. Ik was net burgemeester van Zeist. Ik had gehoord dat er ‘wat werk’ te verrichten was op het woonwagencentrum. Er werd veel over Beukbergen gesproken in die tijd, in de politiek en op het gemeentehuis. Bestuurlijk was er destijds een samenwerkingsverband van vier gemeenten. Dit waren De Bilt, Utrechtse Heuvelrug, Wijk bij Duurstede en Zeist. Het leek er een beetje op dat iedereen de andere kant op keek zodra het op beslissingen aankwam over het opknappen van het centrum.
Zelf was ik nog nooit op Beukbergen geweest en door al dat gepraat nieuwsgierig geworden naar deze bijzondere wijk van Zeist. Wie wonen daar nu eigenlijk? Hoe gaat het er daar aan toe? Waarom laat iedereen deze wijk links liggen? Het werd tijd om persoonlijk kennis met elkaar te maken. Dus ik trok de stoute schoenen aan en toog naar het Beukbergenplein in Huis ter Heide.
Het pad was hier en daar behoorlijk hobbelig en ik keek mijn ogen uit naar de veelheid aan verschillende woonwagens, soms bouwvallige bouwsels en enkele vaste woningen daar tussenin. Ik zag ook dat er een hoop nodig was op het centrum, er moest beduidend véél werk worden verricht.
Na een druk op de bel werd ik gastvrij, maar ook wat wantrouwend ontvangen door een delegatie leden van de bewonerscommissie. Mijn schoenen trok ik weer uit op de deurmat. Eén van de echtgenotes van een commissielid verzorgde de koffie met koek en nam zelf vervolgens plaats in de huiskamer, terwijl ik aan tafel kennismaakte met de heren. Ongeloof overheerste over het feit dat er aandacht was vanuit het gemeentebestuur voor Beukbergen. Dat verbaasde mij op mijn beurt. Want Beukbergen is ook gewoon een wijk die bij Zeist hoort. We hebben veel moeten praten en het vertrouwen heeft over en weer moeten groeien. Ik heb deze bewoners van Zeist goed leren kennen en ben hun gedrevenheid en eigen cultuur zeer gaan waarderen.
In de daarop volgende jaren zijn we met elkaar blijven praten. We hielden nooit op én we gaven niet op. Niet voordat alles uitgesproken was. En er werd van alles mogelijk. Waar Den Haag woonwagencentra wilde inkrimpen, besloten wij om Beukbergen te gaan laten groeien. En de mensen de keuze te bieden voor een vaste woning. Of om hun standplaats te kopen van de gemeente en er een eigen wagen op te zetten. Ook zijn er huurwoningen gebouwd.
Als ik nu op Beukbergen kom, ervaar ik een wereld van verschil. Dat wil zeggen in de openbare ruimte, doordat alles er nu prachtig bij ligt. Alle woonwagens staan op hun plek, nieuwe woningen en huurwoningen zijn verrezen, het binnenterrein is prachtig aangelegd, er staan jonge boompjes, de weg is keurig bestraat en de bergingen langs de ring staan er strak bij. Maar ik ervaar geen verschil in de gastvrijheid en de gedrevenheid van de mensen, vergeleken met twaalf jaar geleden.
Het is eigenlijk gek dat bewoners van de ene wijk niet vanzelfsprekend in een andere wijk komen. Wat op het eerste oog een tegenstrijdigheid lijkt, zou júist moeten uitnodigen om bij elkaar een kijkje te nemen. Dat kan heel verrijkend zijn.
Ga vooral zelf eens een kijkje nemen, zie hoe mooi Beukbergen is geworden en maak eens kennis met uw ‘buren’. Bijvoorbeeld op het opleverfeest op zaterdag 10 maart, of gewoon op een nader moment. Je komt immers nooit verder als je die eerste stap niet zet.
