1 april 2016
tekst René Scheffer, foto’s: Kees Linnenbank
Bij veel sporten ben ik al geweest. Maar nog niet bij de Paardensport. Toen ik bij een mij bekende paardenrijdster de vraag opwierp of paardrijden überhaupt wel een sport is, kreeg ik als antwoord: “Wat denk je, je zou eens moeten weten welke spieren je allemaal moet gebruiken, probeer het eens!”
De vrijdagavond is een geschikt moment om eens bij Manege Zeisterbos te kijken, hoor ik. Er is dan onder andere ‘springtraining’. Het is donker, de weg naar de manege, het Laantje zonder Eind (zijweg Krankelingeweg) is lang. Het is anders dan normaal. Je loopt niet zomaar anoniem en onopgemerkt een openbare sporthal of gemeentelijk sportterrein op. Het is echt een privédomein. Eigenaar is Chris Smits. Ik probeer hem te zoeken en me te melden, zoals op een bord staat. Hij is er niet. Ik meld me later bij de instructrice Brigit. Ik laat mijn telefoonummer desgevraagd achter, het kan immers best zijn dat de baas Chris wil weten wat ik er nu kwam doen.
Ik kom in de kantine waar enkele ouders kijken naar de binnenbak en de verrichtingen van hun 11 tot 14 jarige kinderen. Ik stel ze wat vragen en krijg er antwoord op. Ondanks het feit dat ze me een vreemde snoeshaan lijken te vinden, krijg ik wel antwoorden. ‘Je stuurt het paard met de benen, de teugels zijn er voor noodcommando’s’ of ‘de meeste kinderen hier hebben een paard van de manege, geen eigen paard’ en ‘middenrif en bovenbenen moeten goed getraind zijn om een paard te beheersen’.
Dan komt opeens de fotograaf Kees binnen. Dat geeft me plots meer legitimatie voor mijn nieuwsgierige aanwezigheid. We lopen de ouders achterna en komen bij de stallen. Wisseling van de wacht. De jeugd brengt de paarden of pony’s terug en de wat ouderen halen het paard voor de springtraining. Het ruikt er naar paard en er zijn ook veel paarden, met een ervan mag ik op de foto, het is ‘Wisdom’. De nabijheid van een groot paardenhoofd maakt me ietwat angstig maar er zijn genoeg anderen om over mijn welzijn te waken. Ik hoor er ook dat paarden ‘spiegelen’. Ze voelen de emotie van de berijder of verzorger direct aan. Is deze onrustig, dan wordt het paard ook onrustig. Is die verdrietig dan is het paard gevoelvol. Zit ie goed in het vel dan komt het paard tot betere prestaties.
Ik raak buiten verder aan de praat met Brigit de Man. Ze gaf net de jeugdtraining. Ze vertelt wat meer over het reilen en zeilen bij de manage. Er is springen, dressuur, carrousel (met meerdere op muziek). In de zomer wordt veel buiten gereden in dit mooie gebied met bos, hoogteverschillen en open vlaktes. Er zijn soms gezamenlijke tochten en er is een jaarlijkse barbecue. Het blijkt dat Brigit meer doet dan alleen trainingen geven. Ze is er enkele dagen in de week al om 6.00 uur, stallen schoonmaken en paarden verzorgen. Daarom is paardensport logischerwijs ook duurder dan andere ‘gewone’ sporten als voetbal, atletiek of korfbal. Op de vraag of er ook aan wedstrijdsport wordt gedaan zegt ze: “Niet echt, zelf doe ik aan eventing”. Eventing is een wedstrijd met meerdere elementen (voorheen werd dit military genoemd).
Kees en ik hebben zin in koffie. En passant komen we weer langs de binnenbak. Er wordt op paarden gereden. Een jongedame zegt: “Dat is mijn paard, maar ik ben geblesseerd, mijn vriendin rijdt erop”. Een paard moet immers wel regelmatig bereden worden.
We komen in de kantine en nemen koffie. Intussen zijn Kees en ik omringd door vijf 20-35 jarige ‘paardendames’. De vriendelijke en makkelijk aanspreekbare Ilse (werkt er 1 dag in de week) geeft me nog wat extra informatie. De jongedames hebben lol. Ze lijken het niet erg te vinden dat wij er zijn. Ze praten over van alles, ze whatsappen. Het gaat over studie, werk, vriendjes maar tussendoor ook steeds over paarden en over Chris, de baas, die er nu net vanavond - ook tot hun verdriet - niet is.
Wat vooral blijft hangen is het familiaire gevoel. Iedereen zit individueel in paardenkledij op zijn of haar paard. Maar toch merk ik dat iedereen elkaar wel kent. Neen, ik ben na een bezoek van een uur niet opeens paardenliefhebber. Wel ben ik onder de indruk van het geheel, van de mooie mix. De mix van een bedrijf/onderneming, de paardensport zelf en het aanwezige saamhorigeheidsgevoel. Eigenaar Chris heeft dat mooi voor elkaar en tussen de regels door merk ik dat het door de aanwezige paardenrijders en rijdsters erg wordt gewaardeerd.
Meer informatie: www.manegezeisterbos.nl
