Magistermoeder

26 mei 2024
tekst: Marieke Palm

Ik zeg het eerlijk, ik was zonder dat ik wilde een Magistermoeder geworden. Ik had een moeilijke verhouding met Magister. Ik dacht niet zonder te kunnen.

Voor de mensen die Magister niet kennen: Magister is een app waarop je als kind en ouder kunt inloggen. Je kunt zo alles van jouw kind volgen: cijfers, rooster, huiswerk, of het spijbelt, te laat is.

Naast mijn werk als jeugdconsulent in Zeist, ben ik ook moeder. En natuurlijk: zo betrokken als ik als professional ben, nog meer ben ik dat als moeder.

Een hoop kilometers boswandelingen in het mooie Austerlitzer bos heb ik hier over gepraat en nagedacht. Hoe kon ik meer loslaten? Altijd was er een reden waarom ik dat niet ècht kon. Maar er gewoon mee stoppen, dat kwam niet echt ter sprake. Niet als optie. En heb me laten meeslepen, jarenlang, want ik dacht “het is toch wel handig het rooster te kunnen zien van mijn kind, of toetsen die er aan komen. Dan kan ik mijn kind vragen of ze gaat leren. En of ze er wel aan gedacht heeft om iets in te leveren? Hoe laat ze thuis is, hoe laat op moet staan?”. Ook komt er af en toe een bericht voor ouders in Magister. En natuurlijk: de cijfers. Alleen zo was ik dan ook wel weer, daar keek ik niet naar, dit kan mijn kind me gewoon zelf vertellen. Daar wachtte ik gewoon op, want hoe irritant zou ik het hebben gevonden als mijn ouders mijn cijfers (überhaupt) altijd zouden weten en al helemaal voor dat ik het wist?! Ik meen het, ik zou echt hier een nog meer opstandige puber door zijn geworden. Want als puber moet je kunnen ontdekken, vallen en opstaan. En dan kan dan dus niet, tenminste niet op je eigen manier. 

Toen ik op de middelbare school zat vertelde ik mijn ouders mijn cijfer, soms niet. Het was ook lekker om het even op te kunnen halen( of niet) zonder gevoel van het gehijg van mijn ouders in mijn nek. En dat deden mijn ouders gelukkig niet, ze lieten me helemaal mijn ding doen. Met alle fouten die ik heb gemaakt, onafgemaakte opleidingen, zoektocht naar wat ik wilde. Wat IK wilde. Alle ruimte daarvoor, ze dachten vast dat het goed kwam, of niet, maar lieten dat helemaal los. En waarom lukt mij dit dan nog niet? En precies dat is een vraag die ik mezelf mag stellen. Dit ligt natuurlijk niet bij mijn kind, en ook niet bij Magister.

Een post op Linkedin waarin werd benadrukt hoe schadelijk dit middel kan zijn voor onze kinderen was voor mij de laatste trigger. Dit kon niet zo meer. Er moest mij echt een halt toegeroepen worden, mijn bemoeienis was te veel. Alleen net als veel andere verleidingen zoals social media, het kùnnen zien maakt ook dat het je als ouders al gauw denkt dat je dit dus mòet zien. Anders mis je misschien iets of wie weet schiet je tekort, kun je denken.

Natuurlijk kan Magister prima werken als je er als ouder verstandig mee om kunt gaan. Het lijkt me wèl een mooie kans voor scholen als zij bij start van de nieuwe carrière van de scholieren dit met ouders bespreken. Het zorgt ook vast voor mooie gesprekken en zet aan tot denken. Ouders zullen dan wellicht hier meer over nadenken met welk doel ze Magister eventueel willen gebruiken en wat dit betekent voor hun kind wanneer ze alles kunnen inzien. Dit kan wat doen in de relatie tussen ouder en kind en daarom lijkt het me juist in deze leeftijdsfase goed om met je kind afspraken te maken hierover. Probeer je als ouder eens voor te stellen dat jouw baas jou elke dag volgt. Brrr,  bij het idee alleen al voel ik de beknelling. Stel je voor, ik fiets lekker naar huis van mijn werk vanaf de Koppeling in Zeist West, genietend van mijn lievelings- ( Zuid-Afrika-achtige-) route via Kerckebosch, door het bos naar huis, zit mijn baas lekker te kijken wat ik allemaal heb gedaan vandaag en vooral òf ik het wel heb gedaan. En ik denk niet dat ik er beter van zou gaan presteren. Persoonlijk zou ik er opstandig van worden.

Nu ben ik Magistermoeder af, ik heb de app eraf geknikkerd. Een bevrijding, zo voelden de eerste dagen. Maar ik heb ook afkickverschijnselen gehad. Onrust, toch even snel kijken naar het rooster kon even niet. Op mijn handen zitten wel en me bedenken of het nu nodig is om dit te weten. En waarom, het geeft een hoop stof tot nadenken.

Inmiddels ben ik anderhalve maand geen Magistermoeder meer en het voelt goed. Het helpt om makkelijker dingen te laten, dit stukje los te laten. Want, we weten allemaal toch waar het om draait? Niet om cijfers, niet om prestatie, maar om contact. En Magister biedt van alles, maar dàt niet.