7 maart 2021
tekst en foto: Ruud Vermaase
“Wat geweldig dat jullie dit doen!” Een bejaard echtpaar loopt door het bos bij Austerlitz met een grote vuilniszak en raapt met een grijpertje allerlei troep op dat langs de paden ligt. “Het is tegenwoordig niet meer: volg de gele, groene of rode paaltjes, maar: volg de witte zakdoekjes”, probeer ik, om een praatje aan te knopen. Zoveel aandacht zijn ze niet gewend. “We rapen ook blikjes en flesjes op hoor. En bananenschillen.”
Ik wil nog bevestigen dat de afbreektijd van bananenschillen liefst drie jaar is, maar ik zie ze schuchter achteruitlopen. De hond die ze bij zich hebben, houden ze kort aan de lijn. Ze willen weer aan het werk en geen gesprek met een kwebbelzieke man met een zonnebril op en twee loslopende Golden Retrievers. “Bedankt! Jullie zijn helden.”, roep ik ze nog dankbaar toe en vervolg mijn wandeling over de paadjes.
Vuilnis in het bos. Tsja. Midden op het pad liggende mondkapjes begrijp ik. De tijd dat ik in het bos als getraumatiseerde veteraan om de paar meter een 360 graden pirouette maakte, heb ik al geruime tijd achter me. Dus met gemak kan ík zelfs een uit mijn zak gegleden mondkapje pas thuis ontdekken.
Maar hoe kunnen die zakdoekjes langs het pad terecht komen? Voor kinderen die onverhoopt moeten plassen of poepen nemen de meeste ouders voor de zekerheid voldoende zakdoekjes mee. Die stop je na gebruik als vanzelfsprekend in je zak. Voor je eigen kroost heb je alles over, toch? Maar als moeder-de-vrouw onverhoopt een plasje moet doen, dan gaat zij toch een paar meter het beschermende bos in? En als een stelletje een spannend vluggertje wil doen, doen ze dat toch niet open en bloot in het zicht? Waarom liggen die zakdoekjes dan zo vlak langs het pad?
Ineens weet ik het. Ze gooien hun gebruikte zakdoekjes behulpzaam daar neer, zodat opruimers ze gemakkelijk kunnen vinden! Natuurlijk, dat is het! Ze beschouwen het als een service. Het zijn dus helemaal geen asociale natuurverwoesters, maar fijne ecologische wandelaars. Als de lezers van dit stukje mijn theorie niet steunen en een andere oplossing hebben, laat het dan weten en ik pas met plezier mijn tekst aan. Tot die tijd zal ik alle witte zakdoekjes die ik in het bos zie liggen, hogelijk waarderen. Wat fijn om dat spoor te volgen…
 |
Ruud schreef eerder: De verleiding van Olifantjes |
 |
Meer over zwerfafval rapen: Maatschappelijk afval |
 |
Volgende bijdrage: Wimpie zoekt een nieuw thuis |