1 november 2015
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Het is een weg voor bestemmingsverkeer maar tevens een sluiproute voor autorijders die van Bunnik naar Zeist-Kerckebosch en Driebergen moeten. Ik zou het als autorijder ook doen maar wanneer ik op de fiets ben, ben ik een ander mens en leef dan in een andere wereld. Ik geniet van alles wat zich binnen mijn gezichtsveld afspeelt en bevindt: het water dat tussen de weilanden glinstert, huizen die verspreid liggen en de Intercity die haast geluidloos door de verte glijdt.
De houten ‘Datsja’ aan de Tiendweg die ik ooit voornemens was te kopen is al weer een hele tijd door een stenen huis vervangen. Dit huis dat ongetwijfeld onder architectuur gebouwd is en alle schoonheidscommissies moeiteloos gepasseerd, zal het verlies aan hoe het was nooit goed kunnen maken. De ‘Datsja’ zou mij in een winterse buitenwijk van Moskou moeten doen wanen of ergens in de anonimiteit van het grote Russische platteland. Goedkope of dure wodka maakt in dat geval niks uit want het gaat om de kwaliteit van de dromen.
Mijn eerste reactie als correct burgermannetje op de fiets is dan: elke auto die mij tegemoet komt, is een indringer die niet op deze weg hoort en waar ik dus niet voor aan de kant hoef te gaan.
Naar mijn idee is bestemmingsverkeer een begrip dat een autorijder vrij snel aan zijn laars lapt. Als een PostNL auto, een pizzakoerier in een bestelauto of een lijkwagen mij tegemoet komt dan weet ik dat het goed zit en geef ik die ruim baan. Maar er zijn hele wagenparken waar ik ernstig mijn twijfels bij heb. Er zitten gezichten in die niet veel goeds beloven en dat gaat van een hartgrondige hekel aan alles dat zich op twee wielen voortbeweegt tot die zich voor even op een circuit wanen.
Als mij dat dan passeert denk ik: ‘laat die na de bocht maar rechtstreeks met de neus in de sloot verdwijnen.’
Als de tegemoetkomende auto eindelijk naast mij is, zie ik een oude man met baard en bril, een vader Abraham, die aan zijn laatste autorit bezig is. Bedachtzaam neemt hij de omgeving in zich op want elk beeld dat nu op zijn netvlies terechtkomt wordt een herinnering. De aanstaande ouderdomskeuring zal hij niet doorkomen en dan wordt zijn rijbewijs ingenomen. Zijn wereld van totale mobiliteit wordt er een van afhankelijk zijn.
De man ligt mij na aan het hart want hij lijkt niet alleen op vader Abraham maar vooral op mijn eigen overleden vader. Die reed op het laatst altijd vooraan in de file en ontstak dan in woede als medeweggebruikers hem daar met een opgestoken vinger op wezen om hem daarna in de berm te snijden.
Mijn moeder zei dan: “Je rijdt te langzaam, ga wat harder!” Daar kon mijn vader het dan hardgrondig mee oneens zijn want in zijn ogen was de wereld groot genoeg voor iedereen en elke daarbij behorende snelheid.
Het is niet leuk als je als fietser ergens halverwege de Tiendweg door een Rolls Royce de berm en daarna de sloot in gereden wordt. Een columnist kan de gekste dingen overkomen.