1 december 2016
tekst en foto: Ruud Vermaase
Hoewel ik lijp ben van muziek, beperk ik het luisteren via mijn oortjes tot de middag. Als ik op weg ben naar huis. Zo ook vandaag zit ik in de bus en scrowl op het schermpje van mijn mobiel de albums langs die ik heb gedownload. Ik kijk even om mij heen om te checken of omstanders geen last hebben van het geluid. Los daarvan speel ik nu mijn lijstje guilty pleasures af. Neil Diamond’s Cracklin’ Rosie schalt in mijn oren, je hoopt toch niet dat mensen denken dat dat je favoriete muziek is.
Bij een volgende halte slentert een jongen naar binnen. Zijn blonde rasta’s puilen onder zijn grijze muts uit, aan zijn voeten dessert boots. Maar wat het meeste opvalt is de grote boodschappentas waar een gitaar uitsteekt. Bij de uitgang gaat hij op de klapstoeltjes zitten en checkt zijn telefoon. Als hij daarmee klaar is, pakt hij zijn gebutste gitaar en begint zijn gitaar te stemmen. Ik zet de muziek op mijn oortjes harder en zie andere mensen dat ook doen. Ik kijk nog maar eens een keer op mijn facebook.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik de lenige vingers van de rastajongen halverwege de gitaarhals over de snaren gaan, zijn rechterhand hebben geschoolde tokkelvingers. Intussen is Neil Diamond aan het eind van Cracklin’ Rosie en wacht ik wat het volgende nummer zal zijn.
Opeens bedenk ik waarmee ik bezig ben. Schaamte. Ik trek mijn oortjes uit om te luisteren naar de gitarist die vlak bij mij zit. Hoe onbeschaafd is het om je muziek harder te zetten als iemand live een nummertje zit te spelen. En zowaar, hij speelt precies in de toonhoogte en ritme van het nummer dat net is afgelopen. Het lijkt alsof hij een extrootje speelt, verbaasd luister ik naar hem. Bij de volgende bushalte staat hij plotseling op en stapt uit, zijn gitaar onder zijn arm. Het laatste wat ik van hem hoor is het piepje van zijn OV-kaart.
Ik doe mijn oortjes weer in, de muziek daarop is verder gegaan, een nog grotere guilty pleasure huilt: You’re always on my mind van Willy Nelson.
Om mij heen louter mensen met de oortjes in. Nu de gitarist weg is, zie ik ze allemaal de muziek weer wat zachter zetten. Niets gemist.