Ontspullen

22 februari 2023
tekst en foto: Arend Postma

Ons appartementengebouw ‘Parkflat Kerckebosch’ met 200 appartementen aan de Anna Paulownalaan wordt, in het kader van energiebesparende maatregelen en comfortverhoging, gerenoveerd. Onderdeel van de renovatie: de vloeren van de appartementen op de begane grond moeten geïsoleerd worden.

Dit houdt in dat de bergingen in de kelder leeg moeten zijn als de kelderplafonds onder de vloeren met isolatiemateriaal bekleed gaan worden. Leeghalen van de berging betekent: verplaatsing van alle spullen van A naar B en als de plafonds gedaan zijn weer van B naar A. Daarvoor heeft de VvE een aantal containers op B laten plaatsen. Het lijkt wel een militaire operatie, want over elk detail is nagedacht, én het werkt!

Ik kom alleen maar in de krochten van onze berging om er iets neer te zetten of op te halen en daarna doe ik de deur achter mij dicht alsof ik er nooit geweest ben. En dat komt mij goed uit want op bepaalde momenten sluit ik de ogen graag voor de werkelijkheid, vooral als die in de gedaante van ondraaglijk te dichtbij komt. Het is wel zo, dat die werkelijkheid zich uiteindelijk tot steeds grotere hoogten opstapelt.

Voor veel eigenaren is het leegmaken van de berging een mooie aanleiding om met het verleden aan de slag te gaan. En om bij de Kringloop, Marktplaats, kennissen, familie, kinderen en uiteindelijk het milieuplein van RMN in Huis ter Heide terecht te komen.

Hoe dan ook, mijn theorie van het leven is een simpel, eendimensionaal algoritme dat maar één tijdlijn kent en waar toeval en verdieping elkaar uitsluiten. Met dit ogenschijnlijk eenvoudige rekensommetje in mijn achterhoofd stap ik vol goede moed de berging in.  

Daar keert mijn eigen theorie zich al snel tegen mij. Want hoe dieper ik in de berging duik, hoe meer ik aan het door Kris Kristofferson geschreven en door Janis Joplin op het Woodstock festival 1969 gezongen ‘Me and Bobby McGee’ moet denken. Daarin zingt zij de, voor mij, onvergetelijke zin: ‘Freedom is just another word for nothin' left to lose.’ Dat komt heel dicht in de buurt van de essentie van het leven en waar het dus eigenlijk allemaal om het niets draait.

Veel grote en kleine gebeurtenissen in combinatie met weerzinwekkende complicaties en nutteloze bijzaken vormen bij elkaar opgeteld de ballast en ondraaglijkheid van de dagelijkse werkelijkheid.         

Feit: er is geen weg terug, en dan dringt zich onmiddellijk de vraag op: ‘waar moet ik beginnen?’

Met alleen verplaatsen kom ik er niet, want daarmee ontneem ik mijzelf de kans om met mijn verleden in het reine te komen. Want onder het stof, in dozen en in kasten ligt een hoeveelheid van zeventig jaar aan spullen die door de tijd naar fraaie en minder fraaie herinneringen getransformeerd zijn.

Ik verbaas mij over de enorme hoeveelheid gereedschap die ik in de loop van mijn leven verzameld heb, want werken is nooit mijn sterkste kant geweest. Waarschijnlijk heb ik het gebruikt om alles wat gedaan moet worden, jarenlang voor mij uit te schuiven – voor mij best wel een beproefd concept.

De boeken, schriften, aantekeningen, spelletjes en knuffels van mijn dochter die in warme, aangename beelden terugkomen.

Tijdschriften, vinyl en foto’s slingeren mij als een gek door de tijd, die gaat van het heden tot aan het meest ontoegankelijke verleden en weer terug - een bizarre reis.

Zeker is, dat wat ik allemaal tegenkom niet van te voren had kunnen bedenken. Want ik ben weer helemaal in het nu en in de actualiteit als ik in mijn kunstcollectie een ontbrekende Vermeer tegenkom.