1 februari 2019
tekst en foto’s: Vrouwtje Jas
Vrouwtje Jas houdt veel van het Slottuintheater, het openluchttheater in de tuin van Slot Zeist. Je mag er in- en uitwandelen zonder een toegangskaartje te kopen. Het knisperen van je zelf meegebrachte snoepzakje levert hier geen irritatie op. Je hoeft niet te wachten tot de pauze als je naar het toilet wilt. Kinderen mogen naar het podium lopen en mee dansen. Het is het meest ongedwongen theater van Nederland. Zelfs de hond mag mee!
Vrouwtje Jas heeft een soort ritueel gemaakt van het bezoek aan het Slottuintheater. Ze vertrekt extra laat van huis en komt altijd als de voorstelling al begonnen is. Vrouwtje Jas komt dan aanfietsen vanaf de Slotlaan en hoort de geluiden van het theater steeds dichterbij komen. De spanning wordt steeds groter; haar nieuwsgierigheid groeit. Ze fietst over het voetpad langs de Slotgracht en met een beetje geluk vangt ze een glimp op van acteurs achter de coulissen, die uit struiken en hagen bestaan.
Over het witte bruggetje fietst ze, langs het theekoepeltje. Haar billen nog steeds op het zadel. Ze fietst bijna het theater in en parkeert haar fiets vlak achter de enorme tribune. Lekker kris-kras tussen andere fietsen of tegen een boom. Ze klimt de trap op en dan openbaart het spektakel zich. Heerlijk!
Vrijheid!
Betalen? Hoeft niet.
Op tijd komen? Hoeft niet.
De voorstelling uitzitten? Hoeft niet.
Sterker nog: het theater is zelfs te bezoeken als er helemaal geen voorstelling is! Vrouwtje Jas komt graag op een doordeweekse dag even naar het theater om op de lege tribune een boekje te lezen. Om te genieten van de rust en de vogels in de slottuin. Als ze een dolle bui heeft, gaat ze op het podium staan en zingt de lege tribune toe. Dan voelt ze zich even een diva. Dat is in het dagelijks leven niet voor haar weg gelegd.
Klassiek concert
Afgelopen zomer bezocht Vrouwtje Jas een klassiek concert in het Slottuintheater. Omdat het een avondconcert was, besloot Vrouwtje Jas haar hond mee te nemen. Het was makkelijk te combineren met de laatste wandeling van de hond.
In de pauze kwam een gedistingeerde oudere dame naar Vrouwtje Jas toe en vroeg: "is uw hond een muziekliefhebber?" Vrouwtje Jas moest er even over nadenken. Ze heeft geen idee of haar hond van muziek houdt. Vrouwtje Jas heeft zichzelf die vraag nooit gesteld. Ze vond het een beetje een vreemde vraag. Mensen maken en luisteren muziek en genieten daarvan. Maar een hond is een hond. En omdat honden zelf geen muziek kunnen maken, denkt Vrouwtje Jas dat honden niets van muziek vinden. Kunnen honden überhaupt een mening hebben, over wat dan ook? Vrouwtje Jas houdt veel van haar hond, maar ze dicht haar geen menselijke eigenschappen toe.
Cadeau voor de hond
Om toch te reageren, maakte Vrouwtje Jas een grapje:
"nou eigenlijk alleen van instrumentale klassieke muziek, daarom heb ik haar vanavond meegenomen. Het is een cadeautje voor haar verjaardag.”
"Wat een geweldig cadeau! Houdt u zelf ook van klassieke muziek?"
Ja natuurlijk houdt Vrouwtje Jas van klassieke muziek, daarom was ze bij het concert! De verjaardag van de hond was een verzinsel. Blijkbaar was het verzinsel niet bizar genoeg. Want toen Vrouwtje Jas bevestigde dat ze van klassieke muziek houdt, kwam de dame met een bijzonder verhaal.
Zegen
"Wat een zegen dat jullie van dezelfde muziek houden! Dat is bij ons anders. Ik houd van piano- en vioolmuziek. Met een voorkeur voor de concerten van Mozart. Mijn Beau niet; Beau houdt van koperblazers. Trompet, hoorn, trombone en saxofoon, daar is ze gek op. Het Trompetconcert van Haydn bijvoorbeeld. Ik houd daar zelf niet van maar draai het regelmatig voor mijn Beau. Ze geniet dan zo! Ze gaat midden in de kamer staan, heft haar hoofdje ten hemel en zingt mee. Het klinkt als het huilen van een jonge wolf.
Ik denk dat het te maken heeft met haar instinct. Beau is een Cavalier King Charles Spaniël. Dat is een jachthondje, eeuwenlang gefokt door het Britse Koningshuis. De heren namen haar mee op de jacht en daarna mochten ze bij de dames op schoot uitrusten.
Mijn Beau is een rechtstreekse afstamming van deze koninklijke bloedlijn. Ik denk dat de koperen muziekinstrumenten haar naar die tijd terugbrengen. Helaas houd ik zelf niet van die muziek. Maar ik heb een oplossing hoor! Als ik van huis ga, zoals vanavond, zet ik die muziek voor haar aan. Lekker hard. Dan kan ze genieten en meezingen zonder dat ik daar last van heb."
Vrouwtje Jas liet het verhaal even tot zich doordringen en vroeg toen: "En de buren?"
De dame keek naar Vrouwtje Jas. Heel langzaam, van voeten tot kruin. Ze liep weg met de hooghartige woorden: "Die heb ik niet.”
Vrouwtje Jas reist de hele wereld over, maar in Zeist is ze thuis. Als ze in Nederland is, zwerft ze hier rond. In deze maandelijkse rubriek vertelt ze over haar ontmoetingen tijdens die zwerftochten door Zeist. Meer verhalen van Vrouwtje Jas kun je lezen op www.vrouwtjejas.nl
VOLGENDE COLUMN: "De verdwaalde buschauffeur"
