Vrijwilliger

1 juli 2019
tekst: Ernst van Splunter; foto: Harmen van Splunter

Wat zou Zeist zijn zonder vrijwilligers? Zeventien jaar geleden kwam ik daar voor het eerst mee in aanraking. De oom van mijn vrouw werd ernstig ziek. Zijn laatste dagen bracht hij door in hospice Heuvelrug. Wij woonden nog in Den Haag. In die moeilijke dagen waren de vrijwilligers van het hospice er voor oom Jaap, maar ook voor ons. Een gesprek, een kop koffie, een troostende arm. Onbetaalbaar. We zijn nu bijna buren, maar eerlijk gezegd dacht ik de laatste jaren nog maar zelden aan het hospice. Tot opeens hun blad op tafel lag.

Inmiddels ben ik zelf alweer lang vrijwilliger. Juist deze maand sluit ik een periode van vijf jaar af. Communicatie, PR en Clubbeleving. In het hockeybestuur van Schaerweijde. Alle berichten via de nieuwspagina van de website en de bijbehorende app. En natuurlijk ook Facebook. Al dan niet samen met bevlogen redactieleden. Maar ook feestavonden voor de jeugd en senioren organiseren, de omlijsting van de wedstrijden van de eerste heren- en damesteams en bijzondere evenementen als het familietoernooi vielen onder mijn taken. Om nog maar te zwijgen van de (soms enerverende) contacten met journalisten. Als vrijwilliger samenwerken met collega’s in het bestuur, tientallen andere vrijwilligers binnen die prachtige club met meer dan 2000 leden. Plus ouders, trainers, horecamensen, sponsoren, te veel om op te noemen. Al die mensen, met een rood-zwart hart, die een club maken.

Maar ik maak me zorgen. Want het bestuur dat ik ga verlaten, komt steeds moeilijker aan nieuwe leden. De laatste jaren willen betrokken leden best nog wel iets voor de club doen. Maar dan kort. Of op projectbasis. Niet te lang actief graag en met een afgeronde opdracht. Wel willig dus, maar liever vrij. Er is angst om zich te binden.

Maar bestuurslid zijn van een vereniging of vrijwilliger zijn in een hospice is geen korte baanwerk. Dat vergt inwerktijd, routine opdoen, ook af en toe moeilijke perioden doorkomen. Door dit werk te doen vormen de vrijwilligers die dit belangrijke werk op zich nemen de ruggengraat van de samenleving. Het cement gaat tussen de stenen van dit bouwwerk als de vrijwilligers die het laten draaien er straks niet meer zijn. Het zou goed zijn als jij die dit leest en vrijwilligers waardeert, nog eens nadenkt voordat je een e-mail of social media bericht weg klikt als er een vacature is. Onze samenleving kan echt niet zonder jou. Die club of dat hospice dat ben je uiteindelijk zelf. Doe dus mee!

 
Volgende column: Uitslag peiling bezuinigingen