Schapenwol

Het begon allemaal met een glanzende folder van de Lidl. Zelf heb ik geen interesse in reclamefolders, maar mijn vrouw leest ze graag. Ze volgt met haar vinger het spoor naar een eventuele schat, en springt niet veel later op haar fiets richting de Van Reenenweg.

26 januari 2025

tekst: Marcel Leenders; foto: Rudy and Peter Skitterians via Pixabay

Het begon allemaal met een glanzende folder van de Lidl die ietwat verregend door de brievenbus gleed en niet veel later onder een stapel post lag op de ovalen tafel in de huiskamer.

Zelf heb ik geen interesse in reclamefolders, vind het een verkwisting van bomen die het toch al zo moeilijk hebben, maar mijn vrouw leest ze graag. Vouwt ze open als een schatkaart, gelooft al die teksten en volgt met haar vinger het spoor en de aanwijzingen naar een eventuele schat.  

Springt niet veel later op haar fiets richting de Van Reenenweg, voordat een ander er met de buit vandoor gaat en komt even later terug met een dubbellaags dekbed, gevuld met echte schapenwol. 

Een uitstekende oplossing voor ons jarenlange slaap- probleem, want ik slaap niet graag onder een synthetisch dekbed en zij gruwt bij de gedachte dat er, ik weet niet hoeveel, Chinese ganzen worden ‘geplukt’ om dat dekbed te vullen. 

“Daar krijgt ik het eerder koud dan warm van”, zegt ze altijd, waar ik mij dan maar bij neerleg. 

Dat schapenwollen dekbed leek dus in eerste instantie een ideale uitkomst. 

Maar, zoals het bekende spreekwoord luidt: “Wanneer er een schaap over de dam is, dan volgen er meer”. 

Dus al snel daarna kwam er een schapenwollen kussen, en niet veel later zag ik in een Lidlfolder, die ik inmiddels hoog op mijn favoriete literatuurlijst had staan, een advertentie voor een onderdeken van echte Texelse schapenwol.

En toen begonnen de problemen pas echt… 

Omdat het vanaf dat moment, vooral na die laatste aankoop, steeds moeilijker werd om uit die zachte, wollige weldadigheid te kruipen en op te staan. Het snoozen ons alleen maar, steeds weer opnieuw, in een diepe slaap sust. 

Ik zo af en toe nog wel in een halfslachtige poging doe, op haar schouder tik, en in haar oor fluister, dat we er toch echt uit moeten. Maar zij mij dan schaapachtig aankijkt en zegt “Zit niet zo in mijn oor te blaten, laat me met rust”.