Niets is wat het lijkt

20 juli 2023
tekst en foto: Arend Postma

Onze straat bestaat uit 200 appartementen, 116 garageboxen, 6 GFT- en 6 restafvalcontainers, een aantal laadpalen, fietsrekken en natuurlijk te weinig parkeerplaatsen, zie daar de Anna Paulownalaan - hoe duidelijk wil je het hebben? Maar, zoals altijd en overal, geldt ook hier: niets is wat het lijkt. Uiteindelijk is het meeste wat je om je heen ziet het topje van een ijsberg of zijn het micro-organismen in de krochten waar de werkelijkheid zich schuilhoudt.

Stiekem hou ik wel van geruchten en vermoedens en vind ik een heel kleine kern van waarheid ruim voldoende. Door er een flinke hoeveelheid ongezonde human interest overheen te gieten hou je een substantie over waar sommige honden geen brood van lusten en anderen van smullen.

Geruchten kunnen ook een probaat middel zijn om de geheimen van de topjes van ijsbergen en micro-organismen in de omringende wereld te ontrafelen, dan kijk je nooit meer hetzelfde naar mensen en situaties. Ik ben mij daar zeer bewust van en daarom ken ik een grote mate van discretie. Want er is geen haar op mijn hoofd die er aan denkt mij in de wereld achter de 200 voordeuren van mijn straat te verdiepen.

Mijn liberale inborst weerhoudt mij ervan om mij ook maar een fractie met het dagelijkse leven en het bestaan van de ander te bemoeien.    

Dat geldt niet voor die 116 garageboxen in de straat. En dan heb ik het niet over de auto er inzetten of mogelijke handel in drugs, want van zo’n gerucht of activiteit ligt de gemiddelde burger al lang niet meer wakker. Sterker nog, elke fatsoenlijke, zichzelf respecterende wijk in Zeist kent wel een adres en anders staat er wel een koerier te popelen.

Regelmatig hoor ik het getik van hamer en beitel op steen en dan weet ik dat de twee beeldhouwsters er weer zijn, zo nu en dan wordt het ritme van hamer en beitel onderbroken door een slijptol. Ze wonen op de Sophialaan en hebben hun atelier op de drempel van een garagebox tegenover ons. Het is mij opgevallen dat weersomstandigheden geen enkele rol spelen als ze aan het werk zijn. Met hun tomeloze arbeid en een eindeloos geduld zijn ze in een rotsblok, van misschien wel 200 miljoen jaar oud, op zoek naar die ene vorm, om die ene vorm zonder de beklemming van een atelier uit de miljoenen jaren oude isolatie te bevrijden.   

Geruchten en vermoedens over de werkelijkheid in de garageboxen vergroten de mystiek en gaan richting sensatie. Mijn meest favoriete gerucht kwam uit het grote onbekende niets, namelijk: er zouden in de garageboxen hondengevechten plaatsvinden en wel in een garagebox aan de bosrandkant. Het gerucht was te mooi om niet te geloven, want zoiets verzin je niet. Ik dacht terug aan een film over hondengevechten in Mexico-City, een stad met 30 miljoen inwoners. De metropool heeft naast een eeuwenoude cultuur, imposante moderne architectuur ook uitgestrekte wijken met een zee aan onopvallende bebouwing. Juist daar, in die onzichtbaarheid, vinden de hondengevechten plaats. Kleine, benauwde ruimtes met in het midden een soort boksring of arena en daar omheen in een zware lucht van bloed, sterke drank en zweet van het gokken een joelend publiek. Hoe organiseer je zoiets in een garagebox op de keurige Anna Paulownalaan, zonder dat iemand het in de gaten heeft? Nou, door op een onmenselijk tijdstip, met hoogwaardige akoestische isolatie van de ruimte en met optimaal gebruik van sociale media om bezoekers te sturen kom je een heel eind om hondengevechten onder de radar te organiseren. Dat is voldoende om mij ervan te overtuigen dat waar rook is, ook vuur is.