De uitdaging

14 november 2020
tekst en foto: Renée van Tiel

Mijn avonden zien er anders uit dan vroeger. Misschien komt het omdat ik overdag te lang en te intensief aan het werk ben. Ik maak geen praatjes tussendoor en loop niet meer door het gebouw. Ik haal geen koffie meer voor collega’s. Ik zit thuis, met headset en leesbril op, vaak met op het ene beeldscherm MS-Teams en op het andere scherm de benodigde stukken.

En ’s avonds ben ik dan uitgeblust en kijk ik tv. Te lang, te vaak en te veel. Vroeger zakte ik nog wel eens met een bordje eten op schoot tevreden op de bank met uitzicht op Matthijs. En dan ging ik daarna wat anders doen. Nu blijf ik hangen en ben ik na een aantal avonden tv volkomen in verwarring. Een vrouw met een onnavolgbaar kapsel en dito bril die het omgekeerde spreektempo heeft van Matthijs stelt vragen naar de bekende weg. Tegen de tijd dat ze klaar is met haar vraag, ben ik het begin alweer vergeten.

Uitgekauwde onderwerpen met mensen die het allemaal heel erg met elkaar eens zijn afgewisseld met een moppie muziek. Alternatief is bejaarde slow-tv met mensen die in een keuken staan en trots vertellen: “Dit is onze keuken!” Ja, duh. Of kijken naar mensen die nog wel in een restaurant mogen eten, met een blind-date. Die schurende gesprekken zijn nog wel eens vermakelijk. En wat houdt Nederland van zingen, zeg. Programma’s waar zangers liedjes van andere zangers zingen, die daar dan van moeten huilen. Of BN-ers die moeten raden of geen BN-ers die play-backen kunnen zingen of niet. En of dat nog niet genoeg is, BN-ers die van verkleedde BN-ers, die dan natuurlijk ook weer gaan zingen, moeten raden wie ze zijn. What’s next? Onbekende mensen die niet kunnen zingen in een onherkenbaar kostuum laten play-backen en dat de winnaar dan een huis krijgt van Martijn Krabbé?

Netflix dan maar, maar voor je het weet ben je hooked en zit je tot veel te laat aflevering 57 te kijken, totdat de TV zelf vraagt of je nou nog steeds aan het kijken bent. Dan weet je dat het echt bedtijd is. Dan nog maar even de social media en het nieuws checken op mijn telefoon. En daar verval ik voor ik het weet in het algoritme dat Arjan laatst zo haarfijn uit de doeken heeft gedaan. Wiens programma trouwens een verademing is. Maar ook weer verontrustend, maar daarover een andere keer wellicht meer. Punt is, ik dreig te verschermen. Welverdiend ontspannen verwordt tot eindeloos labbekakken en bankhangen. En het is allemaal weinig verheffend. En ik doe het ook nog zelf.

Kortom, neerwaartse spiraal waar je nog een complex van zou krijgen. Op social media zie ik de ene “challenge” na de andere voorbij komen. Van 10 dagen elke dag een zwart-wit foto plaatsen (?) tot: “Ik dronk 10 dagen lang elke dag een glas melk en dit is wat er gebeurde..”

Laat ik mezelf de komende week ook een beetje uitdagen, excuus challengen. Drastisch minder schermen ter vermaak op een dag. Uurtje tv, niet gluren op facebook, niet elke keer het nieuws checken. En ook niet al die grappige filmpjes van the president-to-go.

Kijken wat er gebeurt. Misschien lees ik wel een boek, bak ik een taart of doe ik een ommetje Zeist.

Of schrijf ik eindelijk weer eens een stukje.

Volgende artikel: Uitslag peiling afvalscheiding