1 juli 2016
tekst: Ruud Vermaase, foto: KNHB/Jimmy Wesel
‘’Wat is jouw beste sportprestatie ooit, Ruud?’’ Zojuist heb ik wat spelers van Phoenix heren 1 toegesproken die na jaren trouwe dienst afscheid nemen. En dat na een zinderende play off waarmee ze de overgangsklasse hebben behouden. Niet niets. En ik? Op die leeftijd? Toen ik ontdekte dat de mooiste meisjes niet bij het voetbal rondliepen, maar bij het hockey. En vervolgens erachter kwam dat bier het allerlekkerst smaakt meteen na een wedstrijd . En training. En ook gedurende een heel 2 of 3 daags toernooi. Dus daar viel sportief niets te halen. En hoe lang geleden is dat niet alweer.
Om mij heen vestigen leeftijdsgenoten intussen hun tijd scherper op halve en hele marathons. Van wie ik het nooit gedacht had, fietst eventjes Limburgs Mooiste uit. Pensionado’s werken aan hun handicap op de golfbaan. Op de tennisbaan winnen ze in hun leeftijdsklasse een kampioenschapje. Een foto op Facebook als bewijs. Zal ik het liken of niet? En ik hol intussen nog elke zondag achter een klein balletje aan, maar zielige dingen zet je niet op Facebook.
In de kroeg hengel ik nog naar sportprestaties bij vrienden. Zijn MLV, pocht er eentje. Hij had er indertijd nog mee gescoord bij een meisje. Och och wat was dat zwaar en hij meent het nog ook. Bestaat dat nog steeds eigenlijk? MLV. Militaire Lichamelijke Vaardigheid. Rennen op je kistjes en je binnenpotje rammelend op je hoofd. Touwklimmen met een geweer aan je schouder. Een nepgranaat ver weg gooien. “En zwemmen”, haak ik in. “Met je laarzen aan, helm op het water in en je geweer droog houden.” Wat een feest, denk ik meewarig terug, het gemak waarmee ik dat indertijd deed.
“Dat is MLV blauw”, verbetert hij me. “Die hebben we niet gedaan.” (Of heb je niet gehaald denk ik er tussen haakjes achter.)
Maar het is allemaal zo lang geleden…Tot ik toch ineens op het ereschavot sta.
Tijdens een etentje, waar het natuurlijk alleen maar over de kinderen gaat, klopt een man tegenover mij zich imaginair op de borst. Hoe het komt dat zijn zoon zo snel is. Mijn vraag was lollig bedoeld en met name retorisch. “Ja, die snelheid heeft ie van mij. Toen ik 10 was ben ik een keer zesde van Nederland geworden op de 800 meter”. Vrouwlief knikt bevestigend en tikt hem even aan. Zesde (6e) van Nederland… het wordt een beetje stil aan tafel, waarin ik meesterlijk getimed een snijdende tackle eruit gooi. ‘’Zesde”, spot ik. “Van Nederland”, stelt hij zijn topprestatie nog even scherp. “Man, dat ben ik vorig jaar nog geworden”, gooi ik er achteloos uit.
Ja ja, keep dreaming wenst het complete gezelschap mij toe. “Ja, ik ben vorige zomer met een veteranenteam nog 6e geworden op het landskampioenschap.” Ik zeg er niet bij dat het 50+ is, dat ik op het laatste moment ben gebeld om in te vallen en zeker niet dat er precies 6 regiokampioenen meededen.
“Je verzint het”, snauwt hij terug, nog vol adrenaline van zijn (zijn!) 6e plaats ruim 40 jaar geleden. En wil de race van zijn leven nog een keer nabeschouwen aan het complete gezelschap totdat schuin tegenover mij een blonde vrouw nog even iets zachtjes maar duidelijk hoorbaar toevoegt.
“Ruud heeft wel gelijk hoor, hij is vorig jaar inderdaad met zijn team 6e van Nederland geworden.”
Het gezelschap weet niet hoe snel er een ander gespreksonderwerp moet worden gekozen. Ik kan niet eens mijn opmerking ontkrachten door er lacherig aan toe te voegen dat er slechts 6 teams meededen. Maar het is heerlijk zo, leun vergenoegd achterover en trommel een triomfantelijk roffeltje op de rand van de tafel. De volgende ochtend koop ik een veel grotere bos bloemen dan gebruikelijk. Nog dankbaar om de steun die ze mij de avond ervoor gaf. Onvoorwaardelijk.