1 april 2019
tekst en foto: Ruud Vermaase
De lucht van een pittige boemboe walmt uit een pannetje bij de open deur van de toko aan de 1e Hogeweg in Zeist. “Even proeven mijnheer”? Ik kijk naar de lepel die in de richting van mijn gezicht wordt geduwd. Badend in rode lomboks, gefruite uien, knoflook en ketjap zie ik twee blokjes varkensvlees liggen. “Heerlijke babi ketjap, mijnheer…”
Ik draai met afschuw mijn hoofd weg. “Alsjeblieft zeg! Ik heb net mijn witte boterham met hagelslag op!” Geërgerd loop ik de toko in, gewapend met een lijstje voor een paar gerechten die ik in gedachten heb om in de middag te koken. “Het ruikt wel heerlijk hoor”, hoor ik een vrouwenstem achter mij zeggen. Ik draai mij om en zie een oud Indisch vrouwtje mij verontwaardigd aankijken. Ze is twee koppen kleiner dan ik en twee decennia ouder. Althans, dat denk ik.
“Wat bent u onaardig.” Ik leg haar uit dat ik nog maar een uurtje uit bed ben, net wat boterhammen met zoet op heb en nog niet eens een kop koffie. Dan heb je toch geen zin in een Indische hap? “Dat is zo ongeveer hetzelfde als de slijterij hier aan de overkant een jong jenevertje presenteert om tien uur in de ochtend.” Ze kijkt mij vol onbegrip aan en ik beken schuld als zij nog een keer herhaalt dat ik dan nog niet zo onaardig hoef te doen.
De volgende avond tafelen we uitgebreid na, onderuitgezakt aan een lange eettafel die nog vol staat met restjes. Ik pak de flesjes bier en vraag wie er nog een nieuwe wil. De vrouwen helpen zichzelf met de Pinot Grigio uit de koeler. “Heb je nog een plastic bakje voor die heerlijke babi, Ruud? Dan neem ik die mee naar huis en eet ik die morgenochtend op.”
“Doe je dat echt? Een babi ketjap als ontbijtje wegzetten?” Aan zijn gezicht (Indo) ontdek ik dat het een krankzinnige vraag van mij is. Beledigend zelfs. Ik kijk naar zijn vrouw (geen Indo) op zoek steun. “Doet hij dat echt?” mime ik naar haar. Ze knikt met neergeslagen ogen naar me. Hij doet het blijkbaar echt.
“Jij niet dan, Ruud?” Ik begin weer over mijn favoriete ontbijtje bestaande uit wit tijgerbrood met dik boter en te veel melkhagelslag. Hij schept half luisterend zijn bakje vol met restjes. “Ik vraag mij steeds meer af of jij eigenlijk wel een Indo bent.”
Volgende column: Knopen tellen