1 juli 2017
tekst: Ronald Camstra, foto’s: woongroep Ondertussen
Hemmo en Tera geven niet direct antwoord om mijn vraag, maar kijken me allebei met een open en gelukzalige glimlach aan. Daarmee weet ik het antwoord al wel. Natuurlijk. Het verklaart misschien niet helemaal de onbevangen blijheid en de drive om iets te doen voor een ander, maar het past wel in het plaatje.
Ik ben bij een werkbezoek van de gemeenteraad aan de wijk Zeist-West. Negen tafeltjes, drie gespreksrondes, en in ronde twee ben ik bij het tafeltje van Hemmo en Tera aangeschoven. ‘Ondertussen in Zeist’, staat er op een bordje. Ook die naam moeten ze uitleggen, wat ze geduldig doen. “We zitten onderin de flat”, zegt Hemmo, “en tussen de andere bewoners”.
De flat, dat is Flat De Grift in Zeist-West, in de volksmond ook wel ‘Flat 40. Die 40 slaat niet op de gemiddelde leeftijd van de bewoners. Na de renovatie van de flat heeft de Seyster Veste, nu Woongoed Zeist, alle woningen verhuurd aan mensen boven de 55. Veelal ruim boven de 55. Het bleek aan een behoefte te voldoen in deze wijk, alle woningen waren zo weg. Empty-nesters, bewoners van het eerste uur in Zeist-West die hun kinderen uit huis hadden zien gaan en nu kozen voor een gelijkvloerse woning, op de toekomst voorbereid.
Behalve die leden van Ondertussen dan. Die zijn gemiddeld nog geen 40. Ondertussen is een Woongroep, die bestaat uit ongeveer tien personen. Woongroep wil niet zeggen dat ze letterlijk samenwonen, ze hebben hun eigen appartementen, soms alleen, soms als stelletje, één gezin. Maar de woongroep vormt wel een emotioneel geheel, ze voelen zich een groep. De Seyster Veste stelde ze één extra appartement ter beschikking, een soort gezamenlijke huiskamer. Daar komt de woongroep samen.
Waarom doet de woningcorporatie dat? “Voor de onderlinge samenhang”, vertelt Tera. De woongroep organiseert dingen, niet alleen voor zichzelf maar voor de hele groep. Eten en drinken zijn een goede basis, dat brengt mensen bij elkaar. Daarom is er iedere week een koffieochtend en iedere maand een gezamenlijke maaltijd. Maar de woongroep organiseert ook andere dingen, zoals een kerstviering, een filmavond, een potje kaarten, sjoelen, haken, en er is een gezamenlijke moestuin naast de flat. Een groep jonge trekkers voor de samenhang in de vergrijsde flat. En dat wordt zeer gewaardeerd.
Maar waarom doe je dat, je zo inzetten voor je buren, wordt er aan mijn tafeltje gevraagd. De beweegredenen lopen uiteen. Het is gezellig, zo met elkaar. Liever een goede buur dan een verre vriend. En veel willen iets doen voor de samenleving. En wat ze bindt is dus het geloof in de Heer. Goed doen voor de medemens, met een grote glimlach. Daar worden ze gelukkig van. En de rest van de flat ook.
De woongroep heeft ambities, willen graag uitbreiden naar de naastgelegen flats. Flat 70 en Flat 80. Woongoed Zeist zou dat wel zien zitten, want ook die flats kunnen wel wat meer sociale cohesie gebruiken. Maar hoe krijg je zes appartementen naast elkaar beschikbaar als er niet gerenoveerd wordt? Er wordt nog op gepuzzeld. Ik ben benieuwd of de expansieplannen doorgaan. Het zou zonder meer goed zijn voor Flat 70 en Flat 80. Die zijn anders van samenstelling dan Flat 40. Minder grijs, en minder wit. Laat het model zich zo kopiëren? Misschien moet de woongroep op zoek naar een wat meer multiculturele variant van een avondje sjoelen.
