"Nee mama, het is niemand"

24 mei 2020
tekst en foto: René Scheffer

Het is een regenachtige zondagmiddag 24 mei. Mijn dochter heeft sinds 6 weken een folderwijk van "Spotta". Ik help haar. Met de 18 zware folderpakketten zou ze vanuit Brugakker minstens zes keer op en neer moeten rijden met haar fiets. Ik vind het niet erg en loop, beweeg, sjouw en buk. Een soort workout in de Ridderschapslaan en Filips van Bourgondiëlaan.

Het is Suikerfeest. Ik kan mijn auto vol met folders amper kwijt. Overal jongens en meisjes in kleine groepjes, feestelijk gekleed. Kom ik mooi op een goed moment bedenk ik me. Ze mogen weer lekker veel kopen en vooral eten en deze folders staan vol met eetaanbiedingen. Ik houd me in. Een opmerking als "jullie mogen weer" zou wellicht ongepast zijn, alsof de Ramadan een straf is en niet een positief te framen opoffering. 

Het is een gemêleerde buurt. Veel Marokkaanse gezinnen, ouderen met van die mooie spreuken met hond: "hier waak ik". Een ex-korfballer van "De Tovers", de befaamde grens/scheids van FZO, een vorig jaar afgezwaaid raadslid, een collega. 

Aan het eind van de Filips van Bourgondiëlaan gooi ik het pakket door een brievenbus. Ik loop terug naar de weg en hoor de deur opengaan. Het folderpakket in plastic folie hangt nog in de brievenbus. Drie meisjes van Marrokkaanse origine in feestkleding kijken me na en de oudste roept "Nee mama, het is niemand". Ik loop verder. Het blijft in mijn hoofd zoemen. "Het is niemand". Ik probeer me nog wel serieus in te leven in mijn nieuwe bijbaan. Ik voel me echt De Folderman, spel zelfs de folders, zodat ik de mensen tips kan geven. Maar een folderbezorger hoeft geen profiel te hebben. Zijn of haar "zijn" heeft voor het produkt "folderbezorging" volstrekt geen meerwaarde. 

Ik snap de meisjes, ze verwachtten een oom, een tante, een neef en dat ben ik niet. Daarom voel ik ook geen enkele boosheid of teleurstelling. Stel dat ik zou zou hebben gezegd "Wat, Niemand? Jullie hebben te maken met een befaamd Zeister columnist, met een semi hoge ambtenaar bij de gemeente". Ze zouden angstig hun moeder, vader of grote broer om hulp kunnen roepen vanwege de rare meneer.

Het is goed zo. Een keer een "niemand" zijn heeft wel iets. Het zoemt nog steeds na in mijn hoofd. Bedankt meiden! 

Volgende column: Met stilstand maak je de meeste meters