2 september 2022
tekst en foto: Ruud Vermaase
“Dit is voor mij een terugkerende nachtmerrie!” Een collega bekent het mij in een onlinegesprek waar we het hebben over het onheilspellende bericht dat onze laptops vervangen moeten worden. Zij is een generatiegenoot en ik geef ruimschoots toe dat ik het met haar eens ben. Kort voor de vakantie had ik al mijn moed bijeengeschraapt om een nieuwe iPhone aan te vragen. Na alle spot die ik van omstanders kreeg, bleek het ding na pakweg drie uur uitgeput en functioneerden ook allerlei toepassingen niet meer optimaal.
Wijs geworden door een eerdere telefoonwissel had ik mijn iCloud voor de zekerheid uitgebreid voor 99 cent per maand. Na het overzetten waren maar een paar foto’s verdwenen, bleken veel apps naadloos te zijn meeverhuisd en kon ik met wat ‘wachtwoord-vergeten’-reddingsboeien de cruciale apps herstarten. Toen alles weer redelijk functioneerde, durfde ik zelfs een leren case voor mijn nieuwe telefoon te kopen bij de Vodafone-winkel aan de Slotlaan. Handig, want dan heb je alles (ov-kaart, pinpas, museumjaarkaart, Gall & Gall-klantenkaart én rijbewijs) altijd bij de hand. “En ben je álles kwijt als…”, tippen velen mij behulpzaam. Zo’n mapje is typisch iets voor boomers, wist mijn oudste dochter toe te voegen. En dan ben ik, geboren in slechts 1958, niet eens een echte boomer.
Na deze succesvolle transfer volgde dus het bevel om mijn laptop in te ruilen. Smekend stond ik bij de helpdesk, maar ze waren onverbiddelijk. Met een handleiding op een A4’tje zou het zelfs mij moeten lukken. En of ik dat dan thuis wilde doen op mijn eigen wifi. Eenzamer kun je je niet voelen als je de instructies langsloopt en bij de derde stap al ontdekt dat je scherm niet overeenkomt met de instructie. Maar het lukte uiteindelijk toch! Slechts een handvol documenten en foto’s (alleen van het werk) ben ik kwijtgeraakt.
De volgende stresstest in een paar weken betrof een lang gekoesterde wens van de kinderen, die telkens werd herhaald als ze weer eens op bezoek waren. Mijn Ziggo-kastje moest nu toch echt worden vervangen. Je hebt gewoon beter beeld, je kunt terugkijken, véél sneller opstarten, én het is handiger switchen met Netflix. Na een kort telefoontje ontving ik binnen drie dagen een nieuw kastje. Hulp? “Mijnheer Vermaase, het is plug-and-play. Als het niet lukt, kunt u ons vanzelfsprekend bellen, maar ik vertrouw op uw kunde.” En zowaar. Twee minuten na ontvangst keek ik naar haarscherp beeld. Trots plaatste ik een foto als bewijs in de familie-app.
Maar hoeveel kan een boomer (die geen boomer is) hebben? Toen ze kort daarna aan de deur stonden met een niet-te-weigeren-aanbod om over te stappen naar glasvezel dat ongevraagd door KPN al eerder in mijn meterkast was vastgeschroefd, weigerde ik elk aanbod, loog ik over het bedrag dat Ziggo maandelijks bij mij aftikt, schamperde ik over snelheid van de wifi en lachte ik net iets te hard om de ongewisse digitale toekomst die mij voorgespiegeld werd.
Toen ik de deur sloot bleef ik er even met mijn hoofd tegenaan staan. Domweg gelukkig in Brugakker met alle techniek die ik eindelijk onder controle heb. Glasvezel? Nog maar even niet!
 Ruud schreef eerder: Het pistool van mijn vader |
 Meer over Zeister boomers: "De Laan van de Duurzaamheid" |
 Volgende artikel: Getekend door een sekte |