Het enige wat wij hebben is tijd

29 januari 2023
tekst en foto: Erwin Hagen

Een vriendin van mij kreeg vorig jaar ’s avonds een telefoontje van haar huisarts. Ze had een paar dagen daarvoor een standaard mammografie laten doen. Het bericht van de huisarts was een harde klap: borstkanker. Haar tijd stond even stil. De operatie die daarop volgde verliep goed. Zij moest daarna wel nog twintig bestralingen in het UMCU ondergaan. Dag na dag opnieuw. Zij had zich voorgenomen om elke dag zich door een familielid of een vriend(in) te laten vergezellen. Na de koffie zou zij weer anderhalf uur zelf teruglopen naar haar huis in centrum Utrecht. Beweging was goed voor het herstelproces, hadden de artsen haar verteld, ondanks de toenemende vermoeidheid.

Ik ben ook twee keer mee geweest met mijn vriendin. De eerste keer was ik te vroeg. Ik was om half acht ’s ochtends al bij de afdeling radiotherapie.

Er is een horecabalie bij de afdeling radiotherapie van het UMCU. In afwachting van mijn vriendin bestelde ik daar een koffie. Ik werd bediend door Cristian. We kwamen in gesprek.

Cristian is in 1982 geboren in het midden van Chili, in de plaats Curicó. Dat betekent ‘zwart water’. In 2017 kwam Cristian naar Nederland. Op reis van Canada, New Zeeland en veel andere landen kwam hij in Thailand een Nederlandse vrouw tegen. Zij had prachtige benen en hij werd verliefd. Die liefde bracht hem naar Nederland, eerst naar Zeist. Nu woont hij in Utrecht, in Zuilen. De liefde heeft geen stand gehouden. Ik ben geboren in Zuilen en woon nu in Zeist. We hebben slechts op honderden meters afstand van elkaar gewoond. Toeval bestaat niet, zegt men.

Als ik Cristian spreek, komen de klanten koffie, sapjes, broodjes en soep kopen. Artsen in witte jassen, verpleegkundigen in blauw tenue, bedroefde patiënten, familie. Iedereen wordt door Cristian met enthousiasme en Zuid-Amerikaanse charme ontvangen. Hij complimenteert een afdelingssecretaresse met haar mooie jurk. Ze loopt stralend weg met haar bestelling.
Cristian laat mij op zijn Ipad de vele kaartjes zien die hij de afgelopen jaren van patiënten heeft ontvangen. Ook het boek dat hij van een patiënt kreeg ligt op de balie.

In Chili was Cristian wiskundeleraar. Hij spreekt goed Nederlands, maar wil zijn taalvaardigheid nog verder verbeteren. Hardlopend, op weg vanuit Zuilen naar het UMCU, luistert hij in zijn oordopjes Radio 1. Een praatprogramma. “Taal is de sleutel voor andere mogelijkheden,” zegt Cristian. Ik denk dat hij daar heel erg gelijk in heeft.
Als ik vraag wat zijn plannen zijn geeft hij aan dat hij momenteel, na werktijd, een blog bijhoudt over zijn ervaringen in het ziekenhuis. En voor de verdere toekomst is het starten van een coffeecorner in Chili, en kinderen helpen, een droom. “Ik wil het verschil maken, de wereld veranderen. Ik hou niet van grenzen.” En, voegt Cristian daaraan toe, tijd is het enige wat wij hebben.

Cristian loopt elke dag naar het ziekenhuis toe. Mijn vriendin loopt na elke bestraling van het ziekenhuis af. De bus, auto of fiets is sneller, is mijn eerste makkelijke impuls. En dan opeens dringt eindelijk ook tot mij door dat tijd het enige is wat wij hebben.