1 april 2015
tekst: Ruud Vermaase
Diepongelukkig voel ik mij op dergelijke feesten. Niet dat ik nou zo ingekakt ben, maar dansen en disco is niet zo mijn ding. Zo ook op dit themafeest waar ruim honderd ouderen eens even zonder kinderen helemaal los mogen op de hits van hun jeugd. Daarbovenop doe ik de ontdekking dat ik pakweg 10 jaar ouder ben dan centrale doelgroep van dit feest.
Een eenzame avond aan de bar in het verschiet, glimlach om de mond (gezellig!), met mijn handen trommelend op de bar (sfeertje!) en steevast twee bier bestellend. Wellicht kan ik er iemand mee paaien, anders als reserve. Meestal dat laatste.
Na zo kansloos een uurtje aan de bar te hebben vertoefd, neem ik een beslissing. Ik ga naar huis, of anders naar een kroeg. Voor ik wegga, loop ik even langs de drukke dansvloer. Opeens onderbreekt de DJ zijn stroom aan zeventiger jaren disco en kondigt een drieluikje aan van een-bandje-dat-iedereen-wel-kent. De dansvloer wacht gespannen af, hijgt uit en checkt hun kleding. Voor het eerst is het een paar seconden stil in de zaal. En plots spat daar het introotje van Twist&Shout de speakers uit. Luid gejuich bij alle dansers, iedereen swingt met verse krachten op de aanstekelijke riff.
“Dit is jouw muziek zeker!” Iemand trekt mij aan mijn arm de dansvloer op. Een vrouw. Blond. Veertig? Vergeef mij heren musici, maar ik danste zoals ik in geen jaren heb gedanst. Althans naar mijn eigen mening. Ze blijft mij de 3 singletjes lang vrolijk toelachen en het werkt. Ik dans alles uit de kast. Na Twist&Shout, No reply en I Should Have Known Better maak ik een drinkgebaar.
“Ben je een Beatlesfan?”, vraagt ze me nadat we onze glazen (witte wijn tegen bier) aantikken. Gevaarlijke vraag, ik neem een slok bedenktijd en heb tijdens het dansen het allemaal goed kunnen beoordelen. Heerlijk blond, smokie eyes, botoxje wellicht, zwart kort jurkje, spaarpotje, glimmende hakjes. Zonder twijfel op oorlogspad. Naar mij natuurlijk, wie anders. In ieder geval niet naar een ouwe lul.
“Valt wel mee hoor”, antwoord ik diplomatiek, mijn complete verzameling Beatles op LP én CD wegdenkend. Voor we verder praten komen twee vriendinnen van haar bij ons staan. Ook in gevechtstenue. Op zoek naar mij, naar mij, naar mij.
Meer witte wijn en bier. Ze vormen een kringetje om mij heen, van naar huis gaan is geen sprake. “Weten jullie dat Decca de Beatles als beginnend bandje heeft afgewezen?” Alle drie schudden ze van nee, en doen een stapje in mijn richting en voor ik het weet doceer ik als een Leo Blokhuis over John, Paul, George en Ringo. Anekdote op anekdote. Drie rondes witte wijn lang en een passende hoeveelheid bier slaken ze geboeide jee’s en oooh’s uit.
Als ik mijn jas zoek in de garderobe zie ik ze uit het toilet komen. Ze lachen overdreven, stoten elkaar aan, flink aangeschoten. Ze hebben het over mij. Over mij. Over die ouwe lul die is blijven hangen in zijn Beatles.