Smerig!

Zondagmiddag liep ik met mijn hond in het bos bij Austerlitz. Eindelijk scheen de zon weer! Opeens kwam er een einde van mijn dromerige gedachten. Ik hoorde een smakkend, likkend geluid. Wat ik zag, liet me walgen…

2 februari 2025

tekst en foto’s: Marieke Palm

Zondagmiddag liep ik met mijn hond in het bos bij Austerlitz. Eindelijk scheen de zon weer! Het voelde heerlijk buiten, dus besloot ik nog even de weg over te steken om nog langer te kunnen genieten. En, eerlijk is eerlijk, ook om een beetje spanning. Want ja, die wolf is er ook nog ergens. Zonder telefoon op zak was ik in geval van nood volledig aangewezen op mijn ontzettend lieve, maar allesbehalve waakse Golden Retriever en een stok. Bij dat besef wisselde ik de stok snel in voor een kei. "Daar kan ik mee gooien", dacht ik, "maar dan moet ik wel in één keer raak gooien".
Ik liep verder en keek om me heen. Links van het pad waande ik me in een sprookjesachtig landschap: glooiende grond bedekt met zacht, knalgroen mos en hoge bomen met weelderige groene pluimen. Terwijl ik wegdroomde, hoefde ik nauwelijks op mijn hond te letten. Hij is een modelhond: eet niets wat niet mag, pakt pas een koekje als het wordt aangeboden, en wacht altijd braaf op toestemming. De enige vieze gewoonte die hij heeft, is zich met zichtbaar plezier in plassen rollen.

Zonder dat ik het nog doorhad kwam er een einde van mijn dromerige gedachten. Ik hoorde een smakkend, likkend geluid. Goedgelovig als ik ben, liep ik eropaf. Aan de idyllische wandeling kwam abrupt een einde. Mijn hond was toch geen modelhond. Wat ik zag, liet me walgen: vies wc-papier! Dit was duidelijk niet van een hond. Elke hondenbezitter herkent dit: er is niets viezers dan mensenpoep in het bos en vooral inclusief gebruikt wc-papier. Het aanzicht , de geur! Voor veel honden is het alsof ze een bonbon ontdekken – een smakelijke, maar afschuwelijk ranzige traktatie.

Het deed me denken aan een jaar geleden. Ik liep toen ook in het bos en kwam een stel tegen met mountainbikes. De man zat doodleuk gehurkt te poepen in het bos, langs een wandelpad, terwijl zijn vrouw ernaast stond. Het wc-papier lag in de open lucht. Ik stond perplex en kon niets anders uitbrengen dan een verbouwereerd “hallo”.
Terug naar vandaag. Terwijl ik mijn hond wegtrok bij het wc-papier en wat daarbij hoorde, bleef de vraag knagen: hoe kun dit zo achterlaten? Thuis spoel je het toch ook door, zodat niemand er last van heeft? Als je dan echt niet anders kunt, graaf een gat, doe je behoefte en bedek het netjes. En neem dat vieze papier mee! Of beter nog: gebruik een zakje. Ik meet misschien met twee maten, maar een hond laat in elk geval geen wc-papier achter. En eerlijk gezegd zijn de gassen van mensenpoep ook vele malen erger. En tandenpoetsen bij mijn hond gaat dit niet oplossen. Met een gepikeerd gevoel liep ik verder. In gedachten bedacht ik een nieuwe variant van het rode hondenpoepzakje: mensen-poepzakjes. Voor fietsers en wandelaars die in nood raken. Thuisgekomen besloot ik het eens op te zoeken. Wat blijkt? Er zijn speciale poepzakjes voor mensen! Geweldig, toch? Of doe het gewoon ouderwets: Graaf een gat van 10-15 cm , doe je behoefte, bedek het met aarde, en laat de natuur verder genieten van haar eigen rust. 
De oplossing? Simpel dus.
Dank u, namens deze baas en andere bazen van toch wel vieze honden.