Jeugdliefde

9 juni 2022
tekst: Renée van Dijk; tekening: Albertus Verhoesen (1828), Utrechts Archief

“Nieuwe eigenaar wil appartementen voor vitale ouderen in Landgoed Vollenhoven”, kopte de Nieuwsbode begin mei. Mijn hart ging sneller kloppen, want ik ben altijd een beetje verliefd geweest op dat Landgoed.

Toen ik nog klein was reden wij elke paar weken vanuit Nijenheim over de Utrechtseweg op weg naar familie in Den Haag. Dan passeerden we altijd het grote huis van Landgoed Vollenhoven. Zó mooi vond ik dat! “Later als ik groot ben wil ik in zo’n huis wonen”, droomde ik dan. Ik vond die strak opgehaalde witte gordijntjes wel een beetje stom, maar dat huis…

Ik heb er altijd wat mee gehouden. Op de jaarlijkse Tuindagen liep ik daar uren rond, soms met rondleiding, soms gewoon dwalend door het Engelse landschapspark. Langs de Oranjerie, of de moestuin. Misschien komt dat gevoel wel omdat ik eigenlijk óp het Landgoed geboren ben.

Nou ja, feitelijk ergens op de 3e etage van de L-flat. Maar toch… tót 1966 hoorde die grond nog bij deze buitenplaats van de Stichtse Lustwarande.

Overigens ontdekte ik dat allemaal pas 15 jaar later toen ik opnieuw in de L-flat woonde en die betonnen overkapping van de A28 werd geplaatst. Mijn ouders vertelden toen dat zij oorspronkelijk daar nog veel verder door het bos liepen, helemaal naar de Amersfoortseweg en het Panbos. En dat pas later - uitgerekend in mijn geboortejaar - die snelweg er dwars doorheen was aangelegd. Toeval bestaat niet toch?

Voor mijn gevoel ligt Landgoed Vollenhoven in Zeist, net als de woonwijk, maar het is onderdeel van  De Bilt. Al in de 16e eeuw was het onderdeel van het Benedictijnenklooster Oostbroek in de Bilt. Dat Oostbroek bracht ook weer zo’n jeugdherinnering naar boven: met papa binnendoor fietsen naar Oostbroek om daar ergens appeltjes te kopen. In het driehoekje van Noordweg, Schorteldoeksesteeg en Bisschopsweg was een plek waar we altijd stopten omdat er een veldje met hangbuikzwijntjes was en die wilde ik dan natuurlijk aaien. Ach, misschien vond mijn vader ook wel dat mijn kleine beentjes een pauze verdienden.

Later werkte ik bij PGGM en leerde dat hun pand op het terrein van het landgoed De Blaauwe Schorteldoek was aangelegd. Daar woonden eerst de Fraters van Utrecht, maar het Fraterhuis is in de jaren ’70 opnieuw gebouwd, iets dichter bij de Schorteldoeksesteeg. Het Fraterterrein ligt nu dus deels in Zeist en deels in De Bilt. Een heel bijzonder stukje gemeentegrens.

Zo zie je op de kaart ook twee keer een Utrechtseweg nr. 17, één is het oude huis van De Blaauwe Schorteldoek en ligt formeel in De Bilt en schuin er tegenover een modern pand aan de Utrechtseweg nr. 17 in Zeist, waar recent nog een priklocatie zat.

In de 17e eeuw kwam Vollenhoven in particuliere handen en in de 18e eeuw werd het huidige grote huis pas gebouwd, waar eerst een boerderij stond. De toenmalige eigenaar verlegde ook de ‘Amersfoortse straatweg’ (de N237) iets naar het westen zodat er een mooie zichtas ontstond vanuit het landhuis. Als kind dacht ik dat die weg, die dus helemaal doorloopt naar Amersfoort, de oprijlaan van het landhuis was. Niet wetende dat dit feitelijk de achterkant van het huis is. Pas toen mijn broer een paar jaar geleden een huis in Amersfoort bouwde aan die weg en de geschiedenis in dook, ontdekte ik dat die ‘Amersfoortseweg’ al veel ouder is dan Vollenhoven en vroeger helemaal kaarsrecht was tot aan Utrecht.

Misschien moet ik toch maar vast gaan sparen voor zo’n appartement. De optie om (vitaal of niet) oud te worden op Landgoed Vollenhoven lijkt ineens een stuk realistischer. Het zou wel grappig zijn om de cirkel rond te maken. Kan ik straks ook zwaaien naar mijn broer 10 kilometer verderop aan die beroemde ‘Wegh der Weegen’.

Bronnen: www.landgoedvollenhoven.nl, www.weghderweegen.nl, www.onlinemuseumdebilt.nl