Blind over de Slotlaan

25 december 2022
tekst: Marcel Leenders

Je moet wel roekeloos zijn, of levensmoe, om je als blinde of slechtziende met je rood-witte stok op de Slotlaan te begeven.

Zolang je nog in een rechte lijn strak langs de winkels loopt gaat het nog. Je hotst en botst dan nog wel tegen  aluminium uitklapborden die her en der op de stoep staan, maar dat is altijd nog beter dan gebruik te maken van de blindegeleidestrook en te struikelen over nonchalant geparkeerde fietsen, of met je rood-witte fiberstok verstrengeld te raken in de spaken van het zoveelste achterwiel.

Ik volg de man, zie hoe hij over het trottoir slingert en als een bal in een ouderwetse flipperkast schokkerig heen en weer tolt. Zo nu en dan een paar stappen naar voren doet, maar dan plotseling weer ergens tegenaan stuitert en bijna achterovervalt.

Maar dan staat de man opeens stil, trekt zijn geruite pet tot net boven zijn wenkbrauwen, kijkt omhoog, prevelt wat alsof hij hulp en raad zoekt van boven, draait een kwartslag en lijkt, oh God… (nu kijk ik omhoog en speur de hemel af naar het goddelijke) de Slotlaan over te willen steken, terwijl het gemotoriseerde verkeer onophoudelijk voorbijraast. Weliswaar bij een officiële oversteekplaats, maar dat is op een onoverzichtelijke Slotlaan slechts een fractie minder gevaarlijk. Maar de blinde man lijkt onbevreesd en aarzelt niet. En wonder boven wonder lijkt de verkeerstroom zich net op dat moment voor enkele seconden te luwen, zelfs compleet tot stilstand te komen, en opent zich net als in het Bijbelverhaal een vrije baan en doorgang die hij in zes, zeven grote passen overbrugt.

Mijn mond valt bij elke stap verder open van verbazing.  En wanneer hij eenmaal veilig en ongeschonden de overkant heeft bereikt klap ik opgelucht en enthousiast in mijn handen, waarop mijn vrouw verbaasd de keuken uit komt lopen. “Wat is er aan de hand?” vraagt zij.

Ik leg uit wat er zich zoeven voor mijn ogen heeft afgespeeld, wijs in de verte naar de man die zich met zoveel heldenmoed op de Slotlaan heeft begeven. Waarop zij weer terugloopt naar de keuken en zegt “Dat kan alleen een blinde…”