De dark store

21 mei 2022
tekst en foto's: Renée van Dijk

Sinds een half jaartje is er bij mij in de buurt een heuse ‘dark store’. Klinkt griezelig, niet? Alsof er duistere zaken plaatsvinden. Ik had het eerst niet in de gaten, maar toen het me roze voor de ogen begon te zien ben ik op onderzoek uitgegaan. En verdraaid… daar was ie: weggestopt tussen de woonhuizen, op de Van der Heijdenlaan, waar je geen winkel verwacht, behalve de warme bakker op de hoek. Een winkel waar je als klant niet naar binnen kan, maar waar het krioelt van de medewerkers als in een mierennest; de beroemde flitsbezorgers.

Nu wordt de stoep in mijn straat al enkele jaren bevolkt door witte busjes van pakketbezorgers, blauwe busjes van ’s lands grootste kruidenier en kleine wiebelige elektrische doosjes op wielen van een andere boodschappendienst waarvan ik me altijd afvraag waarom ze niet omvallen in elke bocht. Ik zeg ‘bevolkt’, want nu iedereen weer naar zijn werk is overdag, zijn er vaak meer bezorgers in de straat dan bewoners. Daar was ik dus al weer een beetje aan gewend geraakt. Evenals aan al die auto’s die geïrriteerd langs die obstakels scheuren en daarbij de buurvrouw met haar bakfiets met drie kinderen bijna over het hoofd zien.

Maar ineens verschenen daar de jonge jongens en meisjes met flitsend roze rugzakken en jasjes die op elektrische fietsen over de stoep, schuin overstekend door de straten en dwars door de rode lichten fietsend. Met een vaart alsof hun leven er vanaf hangt. En bij voorkeur met doppen op of in hun oren, dus aanspreken heeft ook weinig zin. De rugzakken zijn overigens belachelijk groot, maar ogen altijd vrijwel leeg, waardoor ik me afvraag hoe rendabel het kan zijn om voor elk adresjes apart iemand op pad te sturen? Misschien mijn beroepsdeformatie hoor, maar is dat efficiënt? En die elektrische fietsen, rijden die dan op de stroom die iedereen nu zo duurzaam uitspaart door zijn daken vol zonnepanelen te leggen?

Toen ik een tijdje het huis niet uit kon heb ik me eens verdiept in online boodschappen opties. Bij de grote jongens bleek er een wachtlijst van maanden en bij die roze fietsertjes bleken de boodschappen 3x zo duur als in de winkel. Gelukkig wilde een lieve vriendin best wat boodschapjes langs brengen. Maar ik vroeg me daardoor af wat mensen dan beweegt toch gebruik te maken van die bezorgers. Mijn onderzoekje deel ik graag met jullie:

De grote diensten blijken vooral gebruikt te worden door yuppen (mag die term nog?) met tijdgebrek. In hun vrije tijd moeten ze namelijk met de leaseauto de kinderen naar hockey brengen, enigszins gehaast, want verderop in de bosrand staan hun maatjes al op een rij geparkeerd om samen in flitsend strakke pakjes te gaan mountainbiken. Want ja, je moet toch een beetje aan je gezondheid werken en je woont niet voor niets in het bijzonder groene Zeist. Persoonlijk denk ik dan: doe die boodschappen op de fiets en geniet eens rustig wandelend van het groen.

De fietsdiensten (inclusief maaltijdbezorgers) blijken vooral gebruikt te worden door jongeren. Mijn neefjes en nichtjes zijn al wat ouder, maar ik kan me toch nog wel voorstellen hoe die scholieren binnen bij elkaar zitten, in het donker achter hun beeldschermpjes. En dan hun spaarzame zakgeld uitgeven om voor hun vriendjes een peperdure zak chips en drie blikjes energydrink te laten bezorgen. Door een leeftijdgenoot die op zo’n fiets is geklauterd om wat bij te verdienen. Hmm. Dat doet me denken aan die uitdrukking: “We buy things we don’t need with money we don’t have to impress people we don’t like”.

Ik lees dat in de grote steden inmiddels maatregelen genomen worden tegen die dark stores. Omdat de wijkbewoners er toch wel overlast van ondervinden. Ondertussen kijk ik naar die roze mierenhoop en vraag me toch echt af wat je nu op maandagavond om half tien zo dringend nodig kunt hebben dat je er het dubbele voor wilt betalen.